Door Erol Erdogan

Om lekker te beginnen: deze editie van Ajax - Feyenoord won Ajax met 4-0. Hoera! Shota Arveladze was ‘on fire’ en versierde een penalty. Jari Litmanen rondde het buitenkansje koel af. De Georgische magiër maakte daarna 2-0. De Portugees Dani was los en maakte met een prachtig stiffie de derde. 

Op de F-side en bij alle andere supporters was het inmiddels een feestje. De trainer van Feyenoord, ooit nog uitkomend op Wembley tijdens de eerste gewonnen Europa Cup I-finale van Ajax, werd gedegradeerd tot een menu-item bij Mc Donald’s. “Arie Haan op het kerstmenu!” zong de Ajaxaanhang pesterig en met Amsterdamse humor.

En ja, het was inderdaad het duel dat Richard Witschge de bal tien keer hooghield. In de geest van leermeester Johan Cruijff deed de middenvelder even iets extra’s op een bijzonder moment, op een podium dat heel veel bekijks heeft. Dat is de huidige assistent-trainer van Ajax 1 niet in overal in het land in dank afgenomen, overigens. ‘Dat kan echt niet, zo’n vernedering!’, werd boos geroepen. 

Logisch. Niet kunnen? Ik denk dat inderdaad weinig spelers dit kunnen, maar dat is misschien een ander verhaal. Op die beladen wedstrijddag werd dat hooghouden nog eens extra-extra beladen.

Waarom was je niet totaal euforisch die dag, vraag je je wellicht af. Dat zit zo.

Deze klassieker in 1997 stond in het teken van een campagne, bedacht door de KNVB en clubs. ‘Voetbal, verziek het niet’ was de titel. Na de afschuwelijke matpartij in Beverwijk tussen aanhangers van Ajax en Feyenoord moest er iets gebeuren. De clubvoorzitters Michael van Praag en Jorien van den Herik én de KNVB wilden een statement maken. Begrijpelijk. Het voetbalgeweld had een dramatisch dieptepunt bereikt.

En zo kwamen de spelers deze klassieker zonder sponsorlogo op de shirts het veld op, maar met de slogan ‘Voetbal, verziek het niet’. De opkomst was onwennig, met een doek tussen hen in met dezelfde tekst. Stewards in het stadion hadden buttons op met die boodschap, reclameborden toonden deze tekst en op de rand van de tweede ring hingen doeken. Het uitvak bleef leeg. ‘Saai hè, zonder die gasten’, was daar op een spandoek te lezen.

De klassieker luidde een ‘Jaar van bezinning’ in. Althans, dat was de bedoeling. 

De klassieker luidde een ‘Jaar van bezinning’ in. Althans, dat was de bedoeling. 

‘Voetbal, verziek het niet’ hing die middag als een klamme deken over de klassieker. De bedoelingen van de campagnemakers waren oprecht, maar het merendeel van de supporters vond het allemaal ‘te bedacht’. Het kwam als reclame over. Supporters was vooraf niks gevraagd. 

Daar kwam nog eens bij dat de Ajaxfans nog helemaal niet thuis waren in het nog nieuwe stadion, met twee hoofdletters A, en zo. De commercie had bezit genomen van het voetbal - en alles was verdacht. Ook een goedbedoeld statement als dit.

De doeken aan de rand van de tweede ring werden al snel onder gejuich eraf getrokken. Dat leverde best nog wat gevaar op voor supporters. Van bezinning was op de tribunes geen sprake. Van euforie wel. Wat wil je, als je de klassieker met 4-0 wint.

Voor mij, toen als medewerker van de club, bleek die roemruchte dag dat je na een met overmacht gewonnen klassieker toch een klein beetje kunt verliezen.