De Champions Leaguehymne klinkt. Tussen de bekende koppen van Frank de Boer, Marc Overmars, Jari Litmanen en Winston Bogarde staat een opvallende verschijning: een op het oog wat slungelige jongen in een te wijd shirt met dreads en enorm lange dunne stelten op voetbalschoenen.

De voor mij onbekende Ajacied blijkt de dan negentienjarige Mario Melchiot. Louis van Gaal laat de verdediger als centrale man, bij afwezigheid van Danny Blind, debuteren in de Champions League. Bij elke sprint ben ik bang dat zijn ledematen als luciferhoutjes breken of in de knoop raken. Ajax wint door een treffer van Jari Litmanen met 0-1. Slangenmens Melchiot doet 81 minuten mee.

Een paar jaar later, in april 1999, zit ik in de Johan Cruijff Arena. Het Ajax van Jan Wouters speelt de halve finale van het toernooi om de Amstel Cup. Tegen Feyenoord. Rond de 71e minuut gebeurt iets geks. Iets ongelooflijks toch eigenlijk. Het staat 1-1 als Melchiot de bal op eigen helft via een hakballetje van Litmanen in bezit krijgt.

Melchiot kon toen best een hoop dingen doen. De bal afspelen naar Richard Witschge of Jesper Grønkjær. Of terug schuiven naar Litmanen. Of desnoods de tribune in rammen. De verdediger besluit anders. “Het onverwachte is de beste aanval.” Ik weet niet of dat überhaupt een bestaand gezegde is, maar het past hier wel.

Melchiot gaat namelijk rennen. Zomaar. Met de bal. Heel hard rennen. Met die lange benen.

Melchiot gaat namelijk rennen. Zomaar. Met de bal. Heel hard rennen. Met die lange benen. De wereld om hem heen lijkt stil te staan. “Wat gaat hij nou in godsnaam doen?” Als een jonge hinde passeert hij alles en iedereen met grote stappen. Vastberaden op weg naar Feyenoorddoelman Jerzy Dudek. Hij zal toch wel een keer struikelen onderweg?

Nee. Hoe dichter Melchiot zijn doel bereikt, hoe meer het geroezemoes in de Arena aanzwelt. Het zal toch niet…? Onderweg schudt hij Jon Dahl Tomasson nog even van zich af. De goal raakt verdorie nog binnen bereik ook. Het onwaarschijnlijke vindt plaats: Melchiot besluit zijn bizarre sprint door de bal beheerst achter Dudek te werken: 2-1.

Het stadion ontploft als nooit tevoren. Volgens mij is er tot dát moment nog niet harder gejuicht in de Arena. Niet alleen juichen van blijheid, maar ook van pure vertwijfeling. Is de bijnaam 'Super Mario' op dát moment ontstaan? Ik weet het eigenlijk niet. Eén ding is na die winst op Feyenoord zeker. De finale tegen Fortuna Sittard, later dat jaar, is nog maar een formaliteit.

De eigenlijke finale is al gespeeld. En door Super Mario beslist.