Door Floris Roos

Ik stapte destijds met een onbestemd gevoel in de auto richting stadion. Een stukje spanning ontbrak. Feyenoord stond immers fier bovenaan. Normaal is winst op de rivaal reden tot een feestje, maar zou een eventuele zege nu niet veel te laat komen?

Anderhalf uur voor de aftrap zat de sfeer er toch goed in rond de Johan Cruijff Arena. Het bier vloeide rijkelijk en de zon prikkelde onze huid. Een bal vloog heen en weer door de lucht op het plein naast het stadion. Het was zo’n dag waarop je elkaar oppept en er verdorie tóch weer hoop ontstaat. Het werkte aanstekelijk. Gek hoe dat gaat.

Niemand wilde dat Kuyt een voorschot nam op het kampioenschap in ons stadion

Er was nog een gemeenschappelijk gevoel: niemand wilde dat Dirk Kuyt en co een voorschot namen op het kampioenschap in óns stadion. De gedachte aan een juichende, springende en dabbende Kuyt in de Arena deed menig biertje doodslaan. Als Feyenoord dan toch ging voor die taart, dan graag wel eentje zonder Amsterdamse kers.

Met die gedachte begon ik aan de wedstrijd. Prestige is ook belangrijk, kampioen of niet. De ploeg van Peter Bosz leek dat ook te beseffen en greep de Rotterdammers werkelijk vanaf de eerste minuut bij de strot. Ongekend.

Al direct volgde een vrije trap op een voor Ajax kansrijke positie. Lasse Schöneeeee, BAM! Ik besefte het niet direct, maar die bal sloeg verdomme gelijk binnen. De Arena ontplofte! Waren we al begonnen? Het leek allemaal wel in slow motion te gebeuren. Een tinteling over mijn rug. Ajax beet zich vast en liet nooit meer los.

Na zo’n veertig minuten Ajax - Feyenoord knokten euforie en woede bij mij om voorrang. Ajax speelde zo bedreven dat eerder duur puntverlies tegen bijvoorbeeld Excelsior met de seconde pijnlijker werd. Hoezo nu wél? Als we die pot – en enkele andere niemendalletjes – toch 'gewoon' hadden gewonnen...

Gelukkig lukte het die gevoelens weg te drukken. Het leidde af. Ik wilde slechts genieten van het moment. De knop moest om. Dat verdiende deze klassieker. Alles wat eventueel zou volgen (een Europa League-finale bijvoorbeeld) was bonus. We zouden wel zien.

Feyenoord droop teleurgesteld af en wij proostten op de goede afloop. Een pre-kampioenschap vierden de Rotterdammers maar ergens anders, niet bij ons. Dát gevoel.

Een dag later werd ik nuchter wakker met het besef dat ik dit keer mijn ontbijt zelf moest klaarmaken. Ook wist ik dat het kampioenschap nog altijd mijlenver weg was, al zouden we nog best dichtbij komen.

Maar deze heerlijke Ajax - Feyenoord zou niemand mij meer afpakken!