“Eh, volgende week zaterdagavond”, antwoord ik, terwijl ik met afgrijzen zie hoe Jasper Cillessen een derde Franse treffer om z’n oren krijgt. Emma reageert er niet eens op. “Tegen wie spelen we dan?” Ik vertel dat PEC Zwolle op bezoek komt. “Leuk, zin in,” stelt Emma tevreden vast. “Ik ga vast naar boven hoor, ben moe.” Terwijl ze de trap op holt slaat de 4-0 binnen.

Het Oranjeleed gaat helemaal aan junior voorbij. In tegenstelling tot de ontwikkelingen bij Ajax lijkt de teloorgang van ‘onze jongens’ haar niet zoveel te doen. Ik vraag me af hoe dat komt. Ik kijk, naast Ajax, ook alles van het Nederlands elftal. Ze veert eigenlijk alleen op als Donny van de Beek, Matthijs de Ligt en Joël Veltman door het beeld schuifelen. “Waarom spelen zij niet?”

Oranje kijken met Emma zorgt sowieso nogal eens voor ware verwarring. Zo vroeg ze vorig jaar al eens wat toenmalig bondscoach Danny Blind bezielde:

“Pap, waarom zet Danny Blind Amin Younes er niet in?”
“Omdat het een Duitser is.”
“Wat? Is Blind een Duitser?”

“Pap, waarom zet Danny Blind Amin Younes er niet in?”
“Omdat het een Duitser is.”
“Wat? Is Blind een Duitser?”

Kortom, Emma volgt het Nederlands elftal niet zo. Ja, tijdens een eindtoernooi is ze full-focus, maar verder gelooft ze het wel. Ook het succes van het damesteam bekeek ze maar met een half oog. Het boeide mij meer dan haar. 

Wel vroeg ze tijdens het carnavaleske toernooi in eigen land hoe je eigenlijk een wave begint. Subiet leerde ik haar een wijze les: “niet!” Je kunt maar beter duidelijk zijn over bepaalde zaken.

Het is inmiddels zondagmorgen. “We moeten vanavond écht van Bulgarije winnen”, probeer ik er tijdens het ontbijt nog wat spanning in te brengen. Na het Oranje-demasqué in Frankrijk speelt Nederland in de Johan Cruijff Arena tegen de Bulgaren. Ik stel voor samen heen te gaan, maar echt enthousiast komt die uitnodiging niet binnen. “Kunnen we niet gewoon thuis kijken?”

Dus als Oranje om 18.00 uur aftrapt, eten we voor de televisie. Emma ziet Davy Pröpper nog wel de 1-0 maken, maar de rest van de partij kijk ik alleen. “Ik ga buiten voetballen hoor, vind hier gewoon niet zoveel aan.” Als ze later thuiskomt, vertel ik dat Nederland met 3-1 heeft gewonnen, maar dat het WK een vrijwel kansloze zaak is. “Oh oké,” is de onderkoelde reactie, terwijl ze door haar Insta-pagina scrollt.

Als ze haar vest ophangt, hoor ik vanuit de gang: “Hakim Ziyech had ook gewoon voor Nederland moeten spelen.”

Gelukkig begint komende weekeinde de eredivisie weer.