Door Kevin Van Nunen

Als Ajax alles of niets moet spelen, lukt het prima en wordt er een fase van een wedstrijd aardig tot goed gevoetbald. Zo kwam het op voorsprong tijdens het uitduel met Rosenborg BK, maar liep het toch slecht af. Uit bij VVV-Venlo kon er pas serieus gevoetbald worden na een slappe eerste helft.

En ook tegen FC Groningen werd het spel van Ajax na twintig flitsende minuten minder en minder. Hoe komt dat toch iedere keer? “Het ligt aan onszelf. We geven te veel slordige ballen en dat heeft niets met een bepaald systeem te maken,” antwoordt Van de Beek tegenover Ajax Life.

“Ik vind het ook apart dat we zo wegzakken. We klappen erop en en zetten na de openingstreffer ook door om 2-0 en 3-0 te maken. Als die bal van Dolberg binnen valt, wordt het de hele avond feest. Dat was niet goed, we moeten het volgende keer langer volhouden.”

“Ik geloof in dit systeem, met vier aanvallers. We begonnen ook prima, pas daarna werd het minder. In het begin waren de ruimtes op het middenveld te belopen, later werden de ruimtes te groot en dan wordt het wel zwaar. Maar nogmaals, dat komt niet door het systeem. We gaven niet genoeg druk.”

Als het niet aan kwaliteit, tactiek, inzet of systeem ligt, is het dan wellicht iets psychologisch? Zit het dan toch echt tussen de oren? “Ik ben het eigenlijk wel met je eens,” reageert Van de Beek op het opgooien van dat balletje door de verslaggever.

“Ik denk dat het in ons hoofd zit, misschien zeg je dat goed. Het eerste punt is ons eigen koppie, het tweede punt zijn die slordige ballen en pas als derde wil ik naar het systeem kijken. Nogmaals, we kunnen over systemen praten, maar uiteindelijk moet je wel naar jezelf kijken.”