Die lui in het uitvak moeten zich in de Johan Cruijff Arena een stuk meer thuis hebben gevoeld dan wij. Lekker dagje Amsterdam, biertje hier, jointje daar en dan zo’n potje voetbal als bonus. En dan dus gewoon winnen in dat stadion met al die banieren. De een z’n augustus is de ander z’n mei.

Zelf voelde ik me deze week de Voodoopop van Ajax. Niet dat ik erg spiritueel ben ingesteld, daarvoor heb ik al te veel jaren De Boer meegemaakt, maar bij wijze van spreken. Ik zou deze week eigenlijk op vakantie zijn, maar werd in de nacht voor Heracles-uit overvallen door maagkrampen. Mijn galblaas bleek ontstoken, waardoor ik tijdens de perikelen rond Sanchez in het OLVG lag voor een operatie, om het ding te laten verwijderen.

Dit probleem is niet simpelweg met Dokter Bibber op te lossen.

Alles gaat nu wel weer oké, maar ik moet ook wat wennen aan mijn lichaam zonder dat orgaantje, waar je kennelijk prima zonder kan. Ik voel me alleen meer een banaal keukenblok dan ooit. Bij elk hapje of slokje besef ik dat er een bedrading is die alles verbindt. Het lijkt misschien dat ik het nu niet over Ajax heb, maar denk eens terug aan hoe ze gisteren speelden. Zonder bezieling, zonder gevoel en vooral zonder vertrouwen.

Daar miste heel wat meer dan een zinloos orgaantje. Dit probleem is niet simpelweg met Dokter Bibber op te lossen. Vanzelfsprekendheden in een geoliede machine, die je tegen Nice ook heus nog wel zo nu en dan zag, waren weg.

Ergens is dat natuurlijk ook gewoon de aard van augustus, geen maand waarin je als Ajacied je kop hoort te laten hangen, je begint zoals ieder jaar weer opnieuw. Dit jaar is het alleen wel heel erg extreem. Ik zou er haast van in Voodoo gaan geloven.

Ben erg benieuwd in welke maand de wedstrijd van volgende week, in het hoge noorden, gespeeld wordt. Ik zet de kachel alvast aan.