Het is zaterdagmiddag als ik mezelf tevergeefs moed inspreek. “Hij heeft het toch naar zijn zin in Amsterdam? Waarom nu al gaan? Misschien dat Ajax hem nog kan overtuigen met een ultiem offer, waar De Telegraaf over rept…” Ook toen duidelijk werd dat landgenoot Luis Orejuela in het vliegtuig zat, hoopte ik dat het mee zou spelen in zijn beslissing nog even te blijven.

Het zijn mijn dommige gedachtenspinsels als fan en die zijn op voorhand vaak al tamelijk naïef. Clubliefde verblindt nogal eens. Sánchez was Ajacied zolang het hem uitkwam. Want natuurlijk kiest de Colombiaanse beer voor een grotere competitie en meer geld. Kun je het hem ook kwalijk nemen? Welnee. Dit was op voorhand te verwachten. De roem in Europa was leuk, maar de tol betaal je vrijwel direct. Ajax was vanaf het prille begin al bedoeld als springplank.

Want natuurlijk kiest de Colombiaanse beer voor een grotere competitie en meer geld.

Gaandeweg het seizoen vergat ik die wetmatigheid echter. Sánchez werd gevoelsmatig één van ons. Een publiekslieveling. Een speler waar je je als supporter aan hecht, van wie je trots bent dat hij jouw kleuren verdedigt. Die stoere kop, die onverzettelijkheid, de danspasjes, die grote reuzenstappen, zijn sympathieke uitstraling en meer van die dingen. Na een paar wedstrijden wist je al: dit is een pareltje.

Een aardig deel van de glans ging er afgelopen zondag echter af toen naar buiten kwam dat er ‘motivatieproblemen’ waren, vanwege transferperikelen. Ook het Almelose kunstgras werd erbij gehaald, maar iedereen weet: dat is lulkoek. Wilde Sánchez écht niet spelen of besloot de technische staf zelf dat hij niet gemotiveerd was? Het spel is op de wagen en het is aan Ajax er nu dan maar het uiterste uit te peuren.

Als supporter kijk je er vanaf de zijlijn naar. Je moet het er allemaal maar mee doen. Tegenhouden doe je het toch niet. Die les leer ik elk jaar opnieuw. En ik geef je op een briefje: bij de eventuele ‘volgende Sánchez’ ben ik waarschijnlijk wéér net zo dommig naïef.