Het komt altijd als grap mijn mond uit, omdat het zo onwaarschijnlijk lijkt. Ik met het modebewustzijn van Maarten van Rossum en dan die trendbewuste Ajaxspeler. Ik die hooguit twee keer per jaar een kapper bezoek, hij die dit waarschijnlijk in een maand al doet.

Zaterdagavond zei ik het tegen een stelletje dat naast me in de trein zat. Ik was alleen, dus was met mijn telefoon bezig. Zij las het twitterbericht van Ajax, dat ik ook voor me zag, aan haar vriend voor. Nouri was buiten levensgevaar.

Arme Appie. Ik moet de laatste dagen geregeld aan 'onze' kapper denken. Hoe hij de dag na een bekerpotje, waarin zijn favoriete klant uitblonk, vol warmte over hem sprak. Hij had het niet eens zozeer over zijn voetbalprestaties, maar over hem als mens die je alles gunt. Niemand verdient het meer om door te breken in het eerste.

Niemand verdient het meer om door te breken in het eerste.

Dat gevoel voel je nu overal, niet alleen bij Ajacieden. Vanuit alle clubs komen steunbetuigingen. Op een of andere manier geloof ik ook direct dat het niet alleen plichtsmatig medeleven is. Niet bij Nouri.

Een jonge topsporter die tijdens een wedstrijd of training zoiets overkomt is per definitie verschrikkelijk nieuws. Wie het ook overkomt, de kwetsbaarheid van het leven drijft boven. Het kan iedereen overkomen. In het geval van Appie wordt ook zijn gunfactor enorm zichtbaar. "Waarom juist hij?"

In het korte gesprekje in de trein kwam het zeker boven. Gelukkig moesten ook deze twee lachen om mijn "Appie en ik hebben dezelfde kapper". Het bekende net iets te lange gestaar naar mijn haar, tijdens de glimlach. Direct hadden we het echter weer over de speler die we zo weinig in het eerste hebben gezien, maar zo veel gunnen.

Kom op, Appie!