Ze is inmiddels dertien en sinds gisteravond basisschoolmeisje af. De eindmusical was een groot succes. Komend jaar gaat ze naar de grote school. Is ze nóg vaker weg. Met haar vriendinnen op pad. Of haar vriendje. Voor ons heeft ze steeds minder tijd. Regelmatig poog ik wat met haar te ondernemen, maar het antwoord is steeds vaker 'nee'. Ze heeft dan al iets anders afgesproken. Ze krijgt steeds meer haar eigen leven en maakt zich los.

Dat moet ook. Dat hoort ook. Maar potverdorie, ik vind dat dus allemaal knap lastig. Ze heeft ons, vindt ze vooral zelf, steeds minder nodig. Ja, soms nog wel:

“Pap, mag ik vandaag het nieuwe Ajaxtrainingspak kopen?”
- “Ja hoor.”
“Mag ik geld?”
- “Nee.”
“Dan kan ik het niet kopen.”
- “Klopt.”

Haar puberbrein draait op volle toeren en daar moet ik aan wennen. Het vraagt veel van mijn geduld. Niet mijn sterkste punt. Soms praten de vriendin en ik de taal van de dochter. Vinden we alles 'skeer' en 'awkward', 'skippen' we dingen en roepen bij alles 'OMG' (uitspreken als 'oh em djie'). Emma vindt ons dan vet stom en dat vinden wij dan weer leuk.

Ik heb mijn kleine meid in ieder geval zeventien thuisduels he-le-maal voor mezelf.

Afgelopen week stapte ik vanuit mijn eigen achtertuin de huiskamer binnen. Zitten dochterlief en het vriendje tamelijk gezellig op de bank. Als laatstgenoemde weg is, krijg ik een preek van junior. “Pap, dat was vet awkward toen je binnenkwam, hoor.” JA SMURF, IK WOON HIER OOK!

Ik moet er allemaal aan wennen, maar ik prijs me gelukkig dat die kleine gek is van voetbal. Ik sta elke zaterdag trots langs de velden en zie haar met de bal aan de voet stuiven langs de krijtlijnen. Ze zoekt dan nog vaak bevestiging bij haar oude heer. “Deed ik het goed?” Ik mag dan tips geven die ze gelukkig nog wél van me aanneemt.

Ja, ze gaat steeds meer haar eigen weg. Dus wat te doen? Samen naar Ajax vindt ze geweldig. Als ik zonder haar ga, vindt ze dat niet oké. Dus dáár liggen kansen. Dus ik vraag het de vriendin: “Schat, wat vind je ervan als ik seizoenkaarten voor mij en Emma koop?” Het antwoord was direct: “Doen, gelijk doen. Echt.”

Kijk, en zo ben ik door Ajax komend schooljaar in elk geval van één ding verzekerd: ik heb mijn kleine meid dan in ieder geval zeventien thuisduels he-le-maal voor mezelf. Waardevolle één-op-één tijd. Fijne momenten samen die niemand afpakt. Daar komt geen vriendje tussen.

En dat trainingspak? Waarschijnlijk krijgt ze die toch gewoon.

Slappe lul die ik ben.