Door Corné van Riel

Hun held. En nee, ook ik ken je persoonlijk niet. Net zoals 99% van alle mensen die het maar niet los kunnen laten. Die kennen je alleen van de tv, als supertalent van Ajax en het Nederlands jeugdelftal. Dat zijn er geen duizenden, maar miljoenen. En dat alléén al in ons land. Elk journaal, elke talkshow, elk sportprogramma, Facebook, Instagram, Twitter en dan praat ik nog niet over alle gesprekken. In elke supermarkt, elk café, op elk station, niemand kon er omheen. Om het meest ondenkbare slechte nieuws te vernemen. Dat jij, voorgoed....

Tja, wat moet ik daar nu invullen? Nooit meer wat allemaal? Woorden schieten me tekort. En tegelijkertijd moest ik ook denken aan de woorden van die professor in de neurologie, als ik het me goed herinner, in het programma Summer Night van RTL4. Vergeet niet, zegt hij, dat dit lot dagelijks tientallen mensen in Nederland treft. En ja, voor hen en hun familie, is dat allemaal net zo erg als voor jou en jouw familie. Dat realiseer ik me na zijn woorden des te meer en mede door het schrijven van deze brief, zijn ook mijn gedachten wel degelijk ook tussendoor bij hen.

Maar nu even niet. Want ja, jij bent nu eenmaal Appie. Jochie uit Amsterdam-West, van Nederlands-Marokkaanse afkomst. Speler van Ajax 1, die in de eerste twintig jaar van zijn leven, het hart van zowat héél Nederland heeft gestolen.

Grenzen die nóóit zouden kunnen verdwijnen, verdwenen. Buren die nooit vrienden konden worden, werden ineens "vrienden". Jouw tragische noodlot verbroederde in alle lagen van onze maatschappij. Nederlanders knuffelden en steunden Marokkanen en andersom. PSV'ers maakten een prachtige foto met "Stay Strong Appie”. AZ deed het in de vorm van een hart en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik zag zelfs een Feyenoordsupporter in het prachtige thuisshirt op Facebook voorbij komen.... Rugnummer 34, Appie.

Echt niemand had dit vóór gisteren, voor mogelijk gehouden. Echt niemand, had volgens mij, een gebeurtenis kunnen bedenken die dit teweeg kon brengen, Appie.

Wat zou het mooi zijn om jou, als Nederland, een geschenk te geven. Een geschenk van verbroedering.

Werkelijk waar. Verschrikkelijk, dat juist dit de oorzaak heeft moeten zijn.  Maar......wat zou het mooi zijn om jou als Nederland een geschenk te geven. Een geschenk van verbroedering. Teruggeven aan jou, als dank voor hetgeen jij aan ons hebt gegeven.

En hoe zouden we dat kunnen doen? Door dit gevoel van verbroedering vast te houden. Door te beseffen dat voetbal slechts een spelletje is. Je mag een rasechte Feyenoorder zijn, PSV'er, ADO-man of voor welke club dan ook. En natuurlijk mag je doodziek zijn als jouw cluppie verliest! Net zoals Appie dat was, als zijn club verloor.

Maar lieve mensen, daarmee vergaat de wereld niet. De wereld rondom Appie vergaat nu, onthoud dat goed. En ik neem niet aan, dat het verlies van jouw cluppie ook maar in de buurt kan komen van het noodlot dat Appie en zijn familie heeft getroffen. Ga respectvol om met degene die een zondagmiddag wél gelukkig is, omdat zijn cluppie gewonnen heeft. Misschien ben jij over een tijdje dan ook nóg iets blijer als jouw club gewonnen heeft.

Ik praat nu even alleen voetbalgerelateerd wat niet heel raar is, natuurlijk. Maar ik doel uiteraard op alles. Alles wat maar een beetje met verbroedering heeft te maken of zou kunnen hebben. De buren, de vluchtelingen, de allochtonen, onze hulpverleners, onze iets minder bedeelde medemens, elk weekend op elk sportveld. En uiteraard zou ik nog wel even door kunnen gaan, maar jullie begrijpen wat ik bedoel. 

Wat zou er mooier zijn, om dat te geven aan Appie. Dat stukje verbroedering, zodat we over jaren en jaren, nog steeds terugdenken aan dat wat hij ons heeft gegeven. Zodat, zoiets tragisch, toch ook iets moois heeft achtergelaten: Verbroedering. 

Deel en like dit voor Appies verbroedering!