Heiko Westermann, hebben we – net als Younes – anno 2016/17 puur op zijn voetbalkwaliteiten kunnen beoordelen. Dat hij deze in Ajaxshirt haast niet leek te bezitten, maakte hem niet minder sympathiek. Misschien wel sympathieker.

Bij ADO-thuis had ik een vriend meegenomen die verder niet veel om voetbal geeft. In de rust vroeg ik hem of hij bij de rondo van reservespelers de keeper eruit kon pikken. Hij zei 'die kale'. Ik rekende het goed.

Een sympathieke passant, van wie je je straks afvraagt wat zijn nationaliteit ook al weer was.

Heiko is misschien wel de omgekeerde Rudi Carell. Je lijkt er niet veel aan te hebben, maar er is iets wat hem geliefd maakt. Een ervaren collega voor de spelers, een cultfiguur voor de supporters. Het is misschien wel de kracht van deze sport dat de vinger er niet helemaal op te leggen is.

Ik schrijf nu een stukje over een figuur die ik bij zijn vorige club niet heb gevolgd en waar bij Ajax van kunnen volgen geen sprake was. Ik heb het meer over een gevoel dan over een man die voor het slapengaan zijn tanden ook poetst.

Een veteraan die mis heeft gegokt bij een opleidingsclub. Een sympathieke passant, van wie je je straks afvraagt wat zijn nationaliteit ook al weer was. Duits toch?

Het beste Heiko, ik zal proberen je niet te snel te vergeten.