Cultuurbewaker. Zijn er echt mensen die het serieus hun strot uit krijgen? Vaak staat het op papier/scherm tussen aanhalingstekens. Ik heb het vooral Edwin van der Sar geregeld kurkdroog horen zeggen. Met dezelfde gevoelswaarde waarmee hij woorden als ‘koffie’, ‘printpapier’ en ‘rondvraag’ moet zeggen. 

Een cultuur via afspraken op papier bewaken, is in mijn beleving iets absurds.

Voor je het weet ben je iemand kwijt die vele dromen weer op de rails had. Maar omdat hij het niet helemaal deed - en zou willen doen - zoals jij van tevoren had bedacht, zoals jij vond dat het bij de cultuur paste, laat je hem na een jaartje gemakkelijk gaan. Zo doen we dat hier nou eenmaal niet. Zonde.

Ik heb natuurlijk geen idee wat werkelijk de rol van Bergkamp is geweest bij het vertrek van Bosz, maar van wat ik lees, word ik allerminst vrolijk.

Als je me in de jaren negentig had verteld dat ik ruim twintig jaar later - fokking - Peter Bosz zou verdedigen ten opzichte van Dennis Bergkamp, dan had ik niet gestopt met lachen. Dat maakt het nog pijnlijker. Een glorieus verleden zou geen handicap moeten zijn. Het zou geen oogkleppen moeten geven.

Ik klink als een teleurgestelde fan, ik weet het. Dat is vooral omdat ik dat ook ben

Ik klink als een teleurgestelde fan, ik weet het. Dat is vooral omdat ik dat ook ben. En dan die timing. Net als velen maakte ik me op voor de zomerstops der zomerstops, waarin vooral overdag veel gedroomd ging worden. Maar nee, de belangrijkste pion voor dit scenario is weggevallen.

De luxe van Bosz heb ik niet. Een andere club is gek genoeg nooit een optie. Mijn innerlijke cultuurbewaker is misschien wel de grootste hufter.

Hoe zou het eigenlijk met Jari zijn?