Dat is een interessante vraag. En ook een relevante, nu we middenin de transferszomer zitten. Davy Klaassen vloog reeds uit, voor de lieve som van 27 miljoen euro, en we kunnen slechts hopen dat het nest in Amsterdam een beetje gevuld blijft.

Maar het kan best zijn dat er wordt getrokken aan jongens als Kasper Dolberg, Davinson Sánchez en Hakim Ziyech. De drie hebben weliswaar een contract tot medio 2021, maar we weten allemaal wat dit zegt: een duurder prijskaartje. Niet meer, niet minder.

Wat bepaalt nu de transferwaarde van een speler? The New York Times probeerde een antwoord te formuleren op deze vraag, maar het blijkt zo gemakkelijk nog niet. Zoals we net al opmerkten: de contractduur speelt mee, maar ook de positie van een speler en de ene competitie die hij voor de andere verruilt.

Het is in feite al van de zotte dat Arek Milik de duurste Ajacied ooit is. Of Milik tot net zulke grote hoogten stijgt als Luis Suarez of Wesley Sneijder is nog maar zeer de vraag. Goed beschouwd: als een transfer langer geleden is en nog steeds hoog op het lijstje met duurste Ajacieden ooit staat, heb je het goed gedaan.

Klaas Jan Huntelaar (2009) en Sneijder in 2007, de champagne in De Lutte ten spijt, vertrokken voor 27 miljoen euro naar Real Madrid en staan nog altijd op een gedeelde tweede plaats. Zlatan Ibrahimovic ging in 2004 voor zo’n beetje de helft naar Juventus, het valt amper voor te stellen.

Er zijn dus gekke dingen aan de hand op de transfermarkt. Het is zo simpel nog niet om de marktwaarde van een speler te bepalen. Er speelt behalve veldpositie, contractduur en competitie nog veel meer mee. Leeftijd bijvoorbeeld. En staat de verkopende club er een beetje goed op? Er is een reden dat Ajacieden meer opbrengen dan Feyenoorders, om maar een voorbeeld te noemen.

Doorverkooppercentages zijn tegenwoordig ook helemaal hip. Of bonussen. Ook die zijn natuurlijk van invloed op de ‘kale’ prijs. Zo kan het gebeuren dat Ajax in eerste instantie iets toelegt op de verkoop van een speler – Marc Overmars liet wel eens weten dat hij niet altijd in de top van de boom kruipt – om later nog een leuk extraatje te verdienen.

Onderaan de streep luidt de conclusie van The New York Times dan ook: het is maar net wat de gek ervoor geeft. Daarbij is het vooral de kunst om niet te veel te betalen. Loopt de prijs op tot een bedrag dat gewoon echt te gek is? Misschien is het dan beter om een alternatief op te pikken. Of dit ook voor de dure David Neres en Ajax geldt, leert slechts de toekomst.

Als je nog niet op een linkje hebt geklikt, kun je hier het hele verhaal lezen.