Door Huub Sayz

Het was, ook als ik er zo op terugkijk, alles bij elkaar toch een heel bijzondere gebeurtenis. Misschien had ik er, net als vele anderen, toch onbewust een beetje te veel rekening mee gehouden dat we die beker ook daadwerkelijk zouden winnen.

Toch moet ik zeggen dat ik na de wedstrijd – misschien zelfs al tijdens – een soort van berusting vond in de tweede plaats. United bleek toch net een maatje te groot en dan moet er toch iets geks gebeuren wil je nog winnend van het veld stappen, het zat er voor mijn gevoel geen moment in.

Het was, ook als ik er zo op terugkijk, alles bij elkaar toch een heel bijzondere gebeurtenis.

Dan schiet er tijdens de terugreis van alles door je hoofd. De heenreis, de wedstrijddag, de sfeer, het stadion, de wedstrijd, alles passeert nog een keer de revue. Met 150 kilometer per uur over de Zweedse snelweg flits ik een viaduct voorbij en wat ik zag hing er echt: een spandoek of iets wat er voor door moest gaan met de tekst ‘helemaal niets in 020’.

Ik moest er even om grinniken. Door dat spandoek gingen mijn gedachten verder en ik hoorde analytici zeggen dat een club als Ajax altijd een tastbare prijs binnen moet halen. Een tastbare prijs. Die maalde geruime tijd door mijn hoofd.

Tegelijkertijd dacht ik aan de wedstrijden in de voorbije maanden waarna ik vol extase en opwinding de Johan Cruijff Arena verliet. Een team dat binnen een paar maanden een metamorfose heeft ondergaan waardoor Amsterdam een onneembare vesting werd.

De sfeer die oversloeg van de tribunes op het veld en andersom. Met een jong team en aanvallend voetbal. En het gevoel dat de rek er nog lang niet uit is. Dat doet me uitkijken naar de toekomst. Op vele vlakken werd er winst behaald. Maar ja, die tastbare prijs…

Ik heb ‘m voor het zoveelste jaar op rij gevonden: mijn seizoenkaart voor volgend jaar.