Hij leek de beesten niet echt onder controle te hebben. Toch was het duidelijk dat hij vol liefde voor ze zat. Ze waren hem de bloeddrukverhoginkjes duidelijk meer dan waard. “Kom Ajax!” En daar ging het beest weer zijn eigenwijze weg, zonder ook maar iets van de beste man aan te trekken.

Een andere man, achter me, stond de hele tijd Younes uit te schelden. Ook hij moet echter hebben gezien hoe goed deze speelde. Als Klaassen niet twee keer had gescoord de man van de wedstrijd, wat mij betreft. Toch kon de man het niet laten om veel briljante acties te begeleiden met “lul!”

Voetbal is nou eenmaal geen basketbal. Je scoort vaker niet dan wel.

Zo gaat dat, voetbal is nou eenmaal geen basketbal. Je scoort vaker niet dan wel. Dan kun je twee keer scoren, er lukt veel meer niet dan wel, per definitie. Het is de aard van de sport en dat heeft zijn uitwerking op de tribune. Je kunt er wat raar van gaan doen.

Op mijn seizoenkaartstoeltje ken ik alle mafketels inmiddels wel. Ook leuk, maar voorspelbaar. De zenuwpees die geen seconde stil kan zitten. De schreeuwlelijk die thuis ongetwijfeld niks te zeggen heeft. De man die altijd tussen de twintigste en drieëntwintigste minuut naar het toilet gaat.

Europees leer ik nieuwe personages kennen. Verfrissend. Nu eindelijk weer eens in een kwartfinale, de mafklappers uit alle hoeken van de Johan Cruijff Arena hadden in vak 115 duidelijk goede zin. De hondenman zeker.

Hij floot ook geregeld naar zijn viervoeters. Heel schel. Je zal daar maar een heel seizoen naast zitten. Dan moet je haast net zoveel van honden houden als hij, om dat te tolereren, lijkt me. Maar dat is na vanavond niet zo moeilijk. “Kom Ajax!”