Je was een grote onbekende. Uit Zweden, had nog nooit van je gehoord. Lang, slungelig, beetje onverschillig. Niet echt de uitstraling van een stervoetballer. Toen, opeens. Die akka. Bijna op de achterlijn. De verdediger van Liverpool compleet het bos in. Je stal mijn hart. Op dat moment.

De waanzinnigste doelpunten, het hoogtepunt tegen NAC. Zaalvoetbal in de Arena. Dat je zó goed zou worden, had ik niet kunnen bevroeden. Maar jij was overtuigd. Dus je slaagde.

Ik hoopte op een weerzien, al zou dat de minst gunstige loting zijn.

Het logische vertrek. Al die kampioenschappen in het buitenland. Ajax, Juventus, Barcelona, AC Milan, PSG en nu Manchester United. Groter dan in een jongensdroom.

Donderdagavond stond ik schreeuwend in de kroeg. Halve finale. Ik hoopte op een weerzien, al zou dat de minst gunstige loting zijn. Nog een keer jou bejubelen in eigen stadion. Een staande ovatie, want je bent nog steeds van ons. Tranen van trots, ik weet niet of je dat begrijpt.

Zojuist stormde mijn zoontje binnen. Ook hij is inmiddels idolaat. De blessure is ernstig, gilde hij. Kruisbanden, vijfendertig, doodse stilte in de woonkamer.

Word snel beter. Want zo mag het niet eindigen. Held.