In het kantoor van de Supportersvereniging Ajax, naast de Arena, praten we met een groepje na over een prachtige avond. Niels werpt iedereen een Jupiler toe. De zinderende pot tegen Schalke 04 ligt net achter ons. We kijken elkaar aan. Is dit echt gebeurd?

Tjonge, wat was Younes goed! En Traoré! En Klaassen ook. En ja, wie niet eigenlijk? “Pshhhhh,” klakt één van de blikjes Jupiler open. Waren wij nou zo goed of was Schalke nou zo slecht? Of alle twee? Waar de één al druk mijmert over de halve finale, trapt de ander op de rem: “We zijn er nog niet, eerst de return.”

Af en toe komt er nog iemand binnen. “Biertje? Is nog van 8 mei!”

Al die tijd stonden ze eenzaam in de koelkast van Ajax Life. Eenzaam en verlaten.

Ik hoor het blije geratel aan en neem een ferme slok uit mijn blikje Jupiler. Het biertje dat eigenlijk vorig jaar mei in Doetinchem gedronken had moeten worden. We weten allemaal hoe het toen liep. Ajax vergooide het kampioenschap op de laatste speeldag en de blikken overwinningsbier gingen onaangebroken terug mee naar Amsterdam.

Al die tijd stonden ze eenzaam in de koelkast van Ajax Life. Eenzaam en verlaten. Werkelijk niemand keek naar ze om. Nu, maanden later, hang ik in een bureaustoel naar één van die biertjes in mijn hand te kijken. Misschien moest het allemaal wel zo zijn. Is het bier destijds ongemerkt gekocht voor juist dít moment.

“Is de houdbaarheidsdatum eigenlijk niet verlopen,” hoor ik aan de andere kant van de kamer. De onderkant van het blik geeft antwoord: nog tot dinsdag aanstaande goed. Snel nemen we een flinke teug.

De overwinning smaakt uitstekend.