Het duurde een tijdje voor ik door had dat twee gasten in een zitkuil, voetbalshirtjes aan, Fifa 17 speelden. Dat zij het waren die de beelden op het grote scherm aanstuurden. Pfoe hee. Twee adolescenten die een computerspelletje spelen, daar kan ik weinig enthousiasme voor opbrengen.

Gedurende de echte wedstrijd ging ik er anders over denken. Die vijf uur in een bus waren misschien toch iets meer de moeite waard geweest als ik bij de gamers had opgelet. Wie weet waren daar delen van wel de moeite waard geweest.

Het leukste van de dag was, tegenstrijdig genoeg, misschien wel de terugweg. En dan vooral de blije Noordelingen die ik vanuit de bus zag. Het kan te maken hebben met onze Eftelingtouringcar, met Lange Jan op de zijkant en Holle Bolle Gijs op de achterkant.

Het leukste van de dag was, tegenstrijdig genoeg, misschien wel de terugweg.

Ik kreeg alleen steeds sterker het vermoeden dat het ook om de uitslag ging. Verschillende handen die vanuit auto’s de 1-1 vrolijk aangaven. Alsof die uitslag ze de cup met de grote oren had gebracht. Ik zat dan in een sprookjesbus, maar ik had niet het idee dat wij het meest voor lul reden.  

Het toppunt was een sjaal die iemand uit het raam liet wapperen. De groene kant wapperde, toch was duidelijk te zien dat de andere kant rood was. Een wedstrijdsjaal dus.

Ergens wel geruststellend dat voor hen deze klotepot – ook van de kant van FC Groningen – zo’n beleving was. Leuk ook dat in het Noorden Ajax nog altijd zo groot is, dat staat duidelijk helemaal buiten welke prestaties dan ook op het veld.

Het digitale potje werd trouwens 0-0. De jongen in het groen-witte shirt werd kort geïnterviewd. Hij was tevreden. Hij vond zijn tegenstander in wit-rood-wit namelijk erg goed.

Een antwoord dat zijn shirt recht deed.