Het was 30 september 2015, de dag van de uitwedstrijd van Ajax A1 in de Youth League tegen Schalke 04. Het leek ons bij Ajax Life leuk, en zeker even interessant, om met Piet Keizer naar deze wedstrijd te gaan. Keizer had immers nogal wat kritiek op het jeugdvoetbal bij Ajax. Ook nadat de gelijkgestemden van Johan Cruijff de boel min of meer hadden overgenomen.

Keizer wilde meewerken, en zo spraken we ’s ochtends af bij Stadion Galgenwaard, vanwaar we naar Oer-Erkenschwick reden, de locatie van het duel. De afspraak was duidelijk: ik zou Piet zeggen (niet meneer Keizer) en ik zou me in het artikel alleen beperken tot zijn visie. Over wat wel en niet goed ging op De Toekomst en bij de KNVB.

Ik ga hier niet herhalen wat hij allemaal zei over verkeerde balaannames en het ontbreken van de visie van de Hollandse School op papier binnen de bondsmuren. Het staat allemaal in het artikel, en ongetwijfeld komt het de komende dagen en weken nog in genoeg artikelen voorbij. Piet had het er in die dagen vrij vaak over.

Er ging in zijn ogen veel mis, maar niet voldoende om daar vijf uur mee te overbruggen, naast de ruim drie uur die we in Oer-Erkenschwick zelf doorbrachten. Ajax A1 won overigens met 3-2. Met jongens als Kasper Dolberg, Appie Nouri, Vaclav Cerny en Matthijs de Ligt in de basis. De drie laatst genoemden scoorden overigens de treffers.

Maar goed, Piet vertelde natuurlijk ook het nodige over zijn eigen voetbalcarrière, over het erelidmaatschap dat hij kreeg bij Ajax en weer inleverde. Ik luisterde, stelde vragen, Piet vertelde. Zolang ik er verder maar niets mee deed.

Wat hij had beleefd, was van hem. En niet van de massa. Simpel.

Ik vroeg waarom er nog geen biografie van hem was verschenen, zoals wel het geval was bij Johan Cruijff (die dikke pil, nog niet zijn autobiografie) en Sjaak Swart. Piet Keizer mocht toch niet ontbreken, vond ik. En vind ik nog steeds.

Het was heus wel eens geprobeerd, door derden, om een boek over hem te maken, antwoordde hij. Maar Piet had er zelf geen zin in. Waarom oude koeien uit de sloot halen? Ja, hij had een mening en een visie, maar die deelde hij wel op het moment dat het ertoe deed. Zoals deze dag. Alles wat hij had willen zeggen, heeft hij gezegd. En wat hij had beleefd, was van hem. En zeker niet van de massa.

Met andere woorden: wie de biografie van Piet Keizer wilde lezen, moest maar de bibliotheek induiken en oude kranten en tijdschriften gaan doorspitten, op zoek naar citaten en feiten. Zoiets.

Maar er waren dus mensen geweest die geprobeerd hadden zijn levensverhaal op te schrijven. Hoe hield Piet dat dan tegen, vroeg ik? “Dan hoorde ik van een vriend of oud-teamgenoot dat hij benaderd was. Dan zei ik: ‘mondje dicht’. Dan belde ik nog een paar mensen die belangrijke bronnen zouden zijn met de vraag hetzelfde te doen, en dan was het snel over. Als niemand praat, maak jij geen boek.”

Ik vond het jammer. Echt jammer. Omdat Piet Keizer het verdiende gelezen te worden. Ook door de generaties, waaronder die van mij, die hem nooit hebben zien spelen, die maar een fractie hebben meegekregen van zijn gedachtengoed. Van zijn relatie met Johan Cruijff, van de jaren dat Ajax veranderde in een Europese grootmacht. Maar hij had ook gelijk: het was zijn leven. En van niemand anders.

Vanochtend kwam het bericht dat Piet Keizer nooit meer zal spreken. Hij was ongeneeslijk ziek. Natuurlijk dacht ik meteen terug aan 30 september 2015. Aan ons gesprek.

En ik hoopte toch ook dat Piet, toen hij hoorde dat het einde eerder zou komen dan gehoopt, zijn verhaal heeft gedeeld met iemand, en heeft gezegd: schrijf toch maar op. Al is het maar omdat met de persoon vaak toch ook (deels) zijn visie verdwijnt. In het geval van Piet Keizer zou dat eeuwig zonde zijn.