Zelden heb ik de Arena Boulevard zo uitgelaten meegemaakt na een competitieduel. Tot ver voorbij station Bijlmer, waar mijn fiets stond, was het of ik het stadion helemaal niet had verlaten. Vreugdekreten, gezang, schoudergeklop. Maandagmorgen was nog heel ver weg.

Terecht natuurlijk. Vooraf moeten duizenden supporters, net als ik, met lood in de schoenen hun jas en sjaal thuis aan hebben aangetrokken. Ik hield dit zelfs nog tot aan het begin van de tweede helft vol.

Oké, Ajax speelde niet onaardig, maar tegen deze tegenstander is dat niet genoeg. Die gingen natuurlijk doodleuk in de 91ste minuut scoren, zonder Ajax ook maar een echte kans te geven.

Zo efficiënt heb ik Ajax zelden gezien. Zo’n beetje even veel goals als schoten op doel. Geweldig.

Maar ik had buiten Neres gerekend. Die vond het op een gegeven moment wel genoeg. Hij besloot gewoon bam, de wedstrijd open te breken. In wezen was het potje na zijn goal voorbij.

De Eindhovenaren hadden geen idee wat ze moesten doen. Wat slappe pogingen om te ontkennen dat ze een counterploeg zijn, schonken Schöne en Van de Beek hun goals. Zo efficiënt heb ik Ajax zelden gezien. Zo’n beetje even veel goals als schoten op doel. Geweldig.

De Johan Cruijff Arena was het negatief van een glazen sneeuwbol. Niet alleen het weer, ook andere ellende werd negentig minuten buiten gehouden. Daarbij hadden we nog opgespaarde energie van vrije doordeweekse avondjes. De goede zin was er ook voor die eerste goal en werd, op z’n zachtst gezegd, niet minder.

Logisch dat de doorgaans neutrale koppen bij de uitgang wat vrolijker keken dan normaal. Zelfs de papsneeuw kon de pret niet drukken. Integendeel. Het paste wel.

Ruim winnen van PSV komt net zo zelden voor als hevige sneeuwval, maar nergens voelt het zo vanzelfsprekend als in Amsterdam.