Ik beleefde Stockholm in een soort vage en euforische roes. Daags voor de finale kleurde de Zweedse hoofdstad steeds meer rood en wit. Ajaxsupporters kwamen op de meest creatieve manieren richting finalestad. Al die roadtripverhalen waren prachtig.

Bij iedereen voelde je pure trots en opwinding. Kwam je een Ajacied in de stad tegen, dan volgde steevast een knikje of een succeswens. Het leek een beetje op het gedrag dat motorrijders vertonen als ze elkaar passeren op de snelweg. Je kent elkaar niet, maar je deelt een gezamenlijke passie.

Af en toe ga ik in gedachten terug naar die heerlijke finaledag in Stockholm. Het lukt me af en toe nog om dat gevoel van toen terug te halen.

Zeker tijdens de finaledag voelde ik me intens blij en godvergeten trots. We waren al vroeg bij de fanzone in de Zweedse hoofdstad en de zon brak door. Het werd een fantastisch straatfeest. De sfeer was al gelijk superfijn. Ik genoot zo belachelijk van die dag, waarop alles, maar dan ook alles goed was.

Overal Amsterdamse muziek, vrienden om je heen, ultieme gezelligheid, de prikkelende zon op de huid, een hart vol verwachting en bier. Veel bier.

Er ontstond een gevoel dat het niet meer fout kon gaan. Man, wat waren we terug!

Wat is er sindsdien veel gebeurd. Wat was 2017 eigenlijk een belachelijk Ajaxjaar. Een jaar vol ongekende euforie en trots, maar ook vol intens verdriet en woede.

Af en toe ga ik in gedachten terug naar die heerlijke finaledag in Stockholm. Het lukt me heel soms nog om dat gevoel van toen terug te halen, maar het gaat steeds moeilijker. Soms lukt het en dan geniet ik. Dan voel ik wat ik toen voelde. Al is het maar eventjes.

De finale heeft mijn vriendin opgenomen en die ga ik waarschijnlijk nooit terugkijken. Het lukt me niet. Toch blijft de opname staan. Simpelweg omdat ik een rare mix van weemoed en trots voel als ik er voorbij scroll.