Nouri straalde Ajax uit, hoop. Dat was het. Zin in de toekomst. Passje hier, passje daar. Gewoon vanuit plezier de tegenstander zoek tikken. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat het leuk is, liefde voor het spel. Liefde voor dat waar we met z’n allen naar het stadion komen.

We hadden zo veel zin in het nieuwe seizoen. De finale van de Europa League gehaald, de wereld lag aan onze voeten. We konden de wereld bestormen met de club waar we met z’n allen zo van houden. Een finale is fantastisch, iets bereiken in de Champions League is nog veel mooier.

Abdelhak is dit Ajaxjaar. Van hoop naar vrees. Van juichen naar ellende.

De rode loper lag er. Maar die is weer opgerold. Pijn is ervoor in de plaats gekomen. Ik wilde dat we de weg naar de 34ste titel met Abdelhak zouden bewandelen, in welke rol dan ook. Maar dat gebeurt niet. Ajax is dan even niet belangrijk en toch ook weer wel.

Ik wil hem weer zien. Ik wil Abdelhak weer zien dartelen. Op welke manier dan ook. Ik wil dat hij het weer kan, ik wil niet accepteren dat het niet meer kan. Dat doet pijn. Een gebroken knop.

De verhalen die verschijnen... ik hoor dat ze mooi zijn, maar ik kan het niet aan om te lezen hoe hij wordt gemist in de kleedkamer en in het stadion. En dan ben ik nog maar een supporter die hem niet persoonlijk kent.

En toch denk ik: 34ste speelronde, 34ste titel. Het moet. Het zou zo mooi zijn.