Jolanda van Zanten hing in de hekken. Maar niet van het stadion:  “Mijn mooiste herinnering aan Johan is bij de huldiging van het WK 1978, op paleis Soestdijk. Ik was toen een meisje van veertien jaar en heimelijk een beetje verliefd op mijn idool en favoriete Ajax-speler Johan Neeskens.”

“Omdat ik in Soest woonde, stonden we met heel veel mensen voor de hekken van paleis Soestdijk. De spelers werden eerst ontvangen door koningin Juliana. Ze kwamen later op het bordes, om toegejuicht te worden. Dat gebeurde ook!”

“Toen ze van het bordes naar de hekken kwamen om wat handen te schudden, was dat helemaal geweldig. Ik kreeg helaas net geen hand van Johan, maar hij kwam wel heel dichtbij. Zo dicht bij mijn idool in de buurt was ik nog nooit geweest. Wat was ik daar blij en gelukkig mee! Dat is mij altijd bij gebleven. Het lijkt mij superleuk hem nu echt de hand te kunnen schudden.”

Rob Feijen zag Neeskens vaak voetballen. Ook op het eind van zijn carrière: “Ik bezocht vaak de wedstrijden van Johan, bij Ajax en later bij FC Barcelona. Maar mijn mooiste herinnering was zijn laatste jaar bij FC Groningen. Ze speelden uit bij Fortuna Sittard.”

“Na de wedstrijd ben ik, zoals vaker, naar de hoofdingang gelopen. Ik heb daar best lang moeten wachten. Iedere bezoeker was allang weer warm thuis, toen ik Johan zag staan, in zijn sjieke lange wollen jas. Hij was een sigaretje aan het roken. Er stond verder geen enkele speler of iemand van de technische staf bij hem in de buurt.”

“Ik liep naar hem toe. Naast de door mij gekoesterde handtekening raakten we in gesprek. Johan Neeskens, jarenlang onbereikbaar en onaantastbaar, was nu plots en gewone man. Ik vertelde hem dat hij voor velen, onder wie ik, een voetbalgod was. ‘That’s life,’ zei hij toen heel droog en moest even lachen.”

“Na een minuut of vijf liep hij naar de spelersbus en bedankte mij voor het gesprek. De grote Johan bedankte een van zijn grootste fans voor het gesprek.”

Alle andere inzenders: bedankt voor jullie mooie bijdragen en verhalen!