Dit is Bouwmans inzending over vader, zoon en de eerste keer naar het stadion. We gaan terug naar woensdag 27 oktober 2010:

“Mijn zoon kwam uit school. Het was kwart over twaalf. Bij de lunch had ik een enveloppe op zijn bord gelegd. Hij keek me vragend aan. Ik zei: ‘Maak maar open.’ Toen hij dat had gedaan, sprong hij door de kamer van geluk. Twee kaartjes voor Ajax - sc Heerenveen, later die avond. Eindelijk een keer met papa mee naar dé Arena!” 

“Hij kreeg geen boterham meer door zijn keel van spanning. De rest van de middag was hij niet meer rustig te krijgen. Toen we vertrokken vanuit Zierikzee voor een autorit van ruim anderhalf uur, was hij helemaal niet meer te houden. Vanuit Amsterdam-Zuid nog even met de bus naar de Arena. ‘In het echt is het veel groter dan op tv.’ Dat waren zijn eerste woorden toen hij het stadion zag." 

“Voor de wedstrijd wilde hij nog even naar de fanshop. Hij droomde weg bij een plastic armbandje. Hij hoefde geen duur shirt, maar wilde koste wat het kost dat ene bandje hebben. Nu, bijna zeven jaar later, ligt datzelfde bandje in de vitrinekast in de kamer van mijn zoon.” 

Gelukkig was er een oplettende steward, of zoals mijn zoon hun destijds noemde: een publiekkijker.

"We gingen het stadion in. Op het vak was hij nog meer onder de indruk dan toen hij de Arena aan de buitenkant zag. We namen plaats op de voorste rij en hij keek zijn ogen uit. Naar de opkomst van de spelers, de sfeer van de F-side en het voetbal zelf natuurlijk. Hij vond het fantastisch.” 

“Bij de eerste goal die avond, gemaakt door Mounir el Hamdaoui, sprong hij van zijn stoel af. Hij was zo blij dat hij vergat dat hij zijn armbandje had afgedaan en op de klapstoel had laten liggen. De stoel klapte dicht toen hij opsprong om te juichen en het armbandje viel in de gracht. Meteen plofte hij huilend terug op zijn stoel.” 

“Gelukkig was er een oplettende steward, of zoals mijn zoon hun destijds noemde: een publiekkijker. Ik denk omdat stewards gedurende de wedstrijd naar het publiek kijken en niet naar het veld. De steward gaf hem zijn bandje terug. Ook bij de 2-1 sprong hij op van vreugde. Dit keer zonder het armbandje op zijn stoel te laten liggen. Bij de 3-1 sliep hij al bijna en vierde hij het doelpunt dus iets rustiger.” 

“Na de wedstrijd gingen we weer met de bus naar de auto en op de terugweg naar Zierikzee sliep hij als een roos. Wat een geweldige avond... Op dat ene momentje na dan.”