In zijn eerste seizoen speelde hij direct 34 wedstrijden en stal hij de harten van het publiek door zijn nimmer aflatende werklust, fijne techniek en heerlijk bescheiden manier van juichen. In totaal liet de schaduwspits met zijn blonde, rossige manen ons 77 keer juichen in de competitie, 12 keer in de beker en 12 keer Europees.

Het waren – net voor de komst van Pettersson – vreemde jaren voor Ajax, maar wel de jaren waarin ik verliefd werd op de club: eind jaren tachtig beschadigd door de Fiod-affaire en de komst, maar ook weer het vertrek van Cruijff als trainer en als dieptepunt het staafincident waardoor een Europese schorsing volgde.

Begin jaren negentig leek met Pettersson de zon weer te schijnen aan de Middenweg, met een kampioenschap (1990), KNVB-bekerwinst (1993) en als hoogtepunt het winnen van de Uefa Cup (1992). En dat allemaal met die sterke Zweed, met zijn opgeruimde persoonlijkheid in de spits, behalve aan het einde van die geweldige Uefa Cup-finale.

In die tijd werd de finale gespeeld over twee wedstrijden; een uit- en een thuiswedstrijd. In de uitwedstrijd speelde Ajax tegenstander Torino compleet zoek en na 0-1 (Wim Jonk) en 1-2 (penalty Pettersson) eindigde de wedstrijd in Turijn in 2-2. Genoeg perspectief voor de wedstrijd in het Olympisch Stadion, wat wij ook lieten blijken door het zingen van het prachtige ‘We Are The Champions’ in het uitvak van een voor de rest verlaten Stadio delle Alpi.

Begin jaren negentig leek met Pettersson de zon weer te schijnen aan de Middenweg.

Nooit mooier, vorig jaar tegen na de uitwedstrijd tegen Olympique Lyon kwam er bij in de buurt, liepen de spelers een-voor-een of met z’n tweeën naar het uitvak om hun supporters te bedanken. In de slotfase van de tweede wedstrijd van de Uefa Cup-finale brak Pettersson door een doldwaze Italiaanse actie –hij viel dwars door de cornervlag – een arm. Er mocht niet meer gewisseld worden en Pettersson lag kermend van de pijn op de grond.

De Italianen hadden eerder in de wedstrijd al meerdere keren het houtwerk geraakt, maar nu was het de beurt aan Pettersson. Hij kon niet verder en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Na nog een aantal zenuwslopende minuten floot de Joegoslavische scheidsrechter eindelijk voor het eindsignaal en was Ajax winnaar van de Uefa Cup!

De taferelen staan nog op mijn netvlies gebrand: heel Amsterdam stond te zingen en te springen! Na de bekeruitreiking gingen we lopend – het openbaar vervoer was stilgelegd – over de Amstelveenseweg via de Overtoom naar het Leidseplein, waar later die avond de huldiging plaatsvond.

Onderweg klonk uit alle huizen ‘We Are The Champions’. Maar, in tegenstelling tot die avond in het uitvak in Turijn, waren wij dat nu ook! Het uiteindelijke hoogtepunt van de huldiging was Pettersson, die na het verlaten van het ziekenhuis, rechtstreeks naar de Stadschouwburg kwam, met zijn ene arm in een mitella en in zijn andere hand de Uefa Cup om aan alle Ajacieden te tonen.

En het volle Leidseplein maar zingen: say oeh-ah Pettersson, say oeh-ah Pettersson!

Bescheiden bleef hij echter altijd, ook nu weer in zijn zaterdag te presenteren biografie. Daarin staan nog veel meer mooie verhalen over ‘onze’ Stefan.