Ajacieden op de tribune zijn over het algemeen matig geïnteresseerd in Oranje, dus neem ik de spitspositie bij Ajax om uit te leggen wat ik bedoel. De belangrijkste pionnen voor die positie zijn nu Klaas Jan Huntelaar, Kasper Dolberg en Matteo Cassierra.

Al tijden komt er geen overweldigende Amsterdamse spits door uit de Ajaxopleiding - of voor mijn part van de amateurclub Zeeburgia. We doen het met een gelouterde prof die terugkeert op het oude nest (Huntelaar), een ietwat timide ogende Deen met veel talent (Dolberg, uiteraard) en een Colombiaan die nog steeds niet helemaal past bij Ajax (Cassierra dus).

Al tijden komt er geen overweldigende, Amsterdamse spits door uit de Ajaxopleiding

Waarom zij wel en anderen niet? Omdat deze jongens nog louter met een voetbal zijn opgegroeid. Huntelaar, geboren in Drempt, heeft als klein boefje buiten gespeeld totdat de lantaarnpalen aangingen, denk ik zo. Dolberg had als driejarige altijd al de bal aan de voeten, in de achtertuin in het Deense dorpje Voel. Cassierra komt van de betonnen pleintjes in Barbacoas en later Cali.

Voor deze Ajacieden was en is de bal heilig. Voetballen op het hoogste niveau was altijd hun droom. En ze hebben het benodigde talent.

Kijk nu eens op de Amsterdamse straten en pleinen en je ziet dat het te vaak te stil is. Waar zijn de jongetjes gebleven die aan hun sprintsnelheid werken omdat de bal tegen de ruit van de boze buurman komt? Wat is er gebeurd met het urenlang op straat voetballen, met stoepranden als je grootste tegenstander?

Mijn vrees is dat spelletjes doen als FIFA of uren maken op de PlayStation, met als grootste tegenstanders het binnenvallende zonlicht en te weinig chips, de belangrijkste boosdoener is. En nog 1001 andere keuzes voor in Nederland opgroeiende kids. Er wordt kortweg door de jeugd geen vlieguren meer gemaakt met een bal aan de voet.

Het voetbaltalent in Nederland komt voort uit een piramide. De basis van die piramide zijn de jongens en meisjes die met hart en ziel zoveel mogelijk tijd willen stoppen in het voetballen. Tot je moeder enorm kwaad roept: “Eten, nu!” En dan nog doorgaan. Onder alle omstandigheden.

De basis is steeds brozer geworden. En dan kun je boos worden op de opleiders en trainers in Zeist, of het gek vinden dat het in andere landen veel beter gaat. Maar dat lost niet op dat er te weinig echte straatvoetballers met talent en wilskracht over zijn. Door de straat gevormde natuurtalenten.  

Toch even terug naar vanavond, naar wellicht het stille afscheid van Arjen Robben als international. Het jongetje uit Bedum is als 33-jarige bijna op, in de nadagen van zijn imposante carrière. Reken maar dat het ploeteren door de polder, op de fiets met keiharde wind tegen, en de weerstand van de Groningse klei een basis is geweest voor zijn profloopbaan.