We lopen elkaar bijna letterlijk tegen het lijf, na Ajax - Vitesse. Gert-Jan Klaassen is samen met zijn vrouw Kitty op weg naar het spelershome, gok ik, ik loop juist richting onze eigen redactie, via het Arena-dek. Ajax heeft net met 2-1 verloren van Vitesse. Maar belangrijker voor hen: zoonlief Davy heeft in de rust afscheid genomen van de Ajaxfans.

Een vluchtige 'hoi' en 'hoe is het' wordt al snel een gesprek. Over Davy. Over Everton. Over het afscheid. Over het huidige Ajax.

We hebben elkaar geregeld gesproken, vooral bij de Europese tripjes van Ajax. Op een of andere manier boekten vader en moeder Klaassen vaak dezelfde vlucht en hetzelfde hotel. Gekscherend zei vader Klaassen een keer, vanuit ons vliegtuig naar buiten kijkend, dat het wel een schoolreisje leek, al die jochies van Ajax 1 die vijftig meter verderop uit hun toestel stapten.

Het verbaast me niets als ik het hoor, denk alleen maar: dat gif had Ajax goed op het veld kunnen gebruiken.

De nuchterheid van Davy is geen Gods wonder, het is opvoeding.

Op het Arena-dek vertelt vader Klaassen dat Davy baalt van de nederlaag. Ajax gaat hem nog altijd enorm aan het hart. Davy sloeg uit frustratie zelfs bijna de ruiten uit de skybox waarin de familie naar de wedstrijd keek.

Het verbaast me niets als ik het hoor, denk alleen maar: dat gif had Ajax goed op het veld kunnen gebruiken. Ik zeg het hardop en zie vader Klaassen knikken.

Davy speelt tegenwoordig bij de mannen, zegt hij. Geen schoolreisjes meer, maar écht voetbal. Davy kijkt soms zijn ogen uit, net als zijn ouders. Het spel gaat sneller, is fysieker. Davy zal zich moeten aanpassen.

We zijn nu twee weken verder. Davy bij Oranje zit bij Oranje, dat twee wedstrijden moet winnen. Zal Advocaat hem, ondanks wat minder speeltijd bij Everton, gewoon opstellen?

Ik hoop het. Ook Oranje kan zijn gif gebruiken.