De zevende wedstrijd in de eredivisie, tegen sc Heerenveen, was benoemd tot do or die-duel. Dood of de gladiolen, voor Marcel Keizer, voor Edwin van der Sar, voor Marc Overmars, voor alles en iedereen binnen Ajax die eindverantwoordelijk is. Voor wat dan ook. Er moest worden gewonnen.

Het  woord ‘crisis’ is al tijden te horen in de Nederlandse voetbalwereld. De borden met ‘crisis’ erop gingen pijlsnel het hele land door. Ze staan vrij vast aan de grond genageld in Zeist, er ging een aantal van Eindhoven naar Rotterdam, sommige maakten een tussenstop in Arnhem en al snel dit seizoen werd Amsterdam aangedaan.

Crisis in de voetbalwereld, dat is een eerste-wereldprobleem. In Las Vegas, daar is het crisis. Dat even voor de duidelijkheid.

Sommige mensen varen wel bij crises. Het is hun werk. Journalisten bijvoorbeeld, die dan weer veel stof hebben om over te discussiëren en over te publiceren. Voor hen geldt: laat een goede crisis nooit zomaar voorbij gaan.

Ramptoeristen vinden dat ook. Hoe groter de ramp of crisis, hoe leuker het is om ernaar te kijken, plaatjes ervan te maken en te delen met vrienden.

En nu dacht ik: hoe kun je als supporter van een club nu het beste omgaan met een crisis? Of als speler? Zij zijn voor mij interessanter dan de beleidsbepalers van de club. Zij gaven maandag al antwoord door de rolverdeling binnen het technisch hart aan te passen.

Crisis in de voetbalwereld, dat is een eerste-wereldprobleem.

Trainer Marcel Keizer had het na Vitesse-thuis tegen de NOS wel over een crisis. “Als je acht verliespunten hebt na zes wedstrijden, dan is dat inderdaad een crisis.” Want zo gaat dat bij Ajax. 

Als het crisis was bij de club, dan redde David Neres zondag de meubelen in Heerenveen. Desgevraagd vond hij het onzin dat Joep Schreuder van de NOS praat over een crisis. Dat kun je in dit filmpje zien. 

Voetballers vinden het woord ‘crisis’ vaak overdreven. Ja, het gaat slecht. Er kan veel beter. Maar crisis?

En supporters dan? Op het uitvak in Heerenveen hing een vreemde sfeer. En die zal in de verschillende huiskamers met Ajacieden voor de tv niet anders zijn geweest. Sommigen hoopten gek genoeg op een afstraffing. Dan gebeurt er ten minste iets! Zowat elke Ajacied met een net jasje aan kan dan worden ontslagen. Dat idee. Ook oprechte supporters dachten zo, geloof me. 

Anderen hoopten vurig op een ommekeer. Winnen - en dan twee interlandweken lang bidden voor betere tijden.

En ik? Ik was in de war, zei ik al. Eerst dacht ik: daar gaan we… Twee keer zeker, nog in de eerste helft. Ajax was best slecht. Tot de goals van Neres dacht ik: stoppen met die shit en helemaal opnieuw beginnen.

Daarna volgde de opluchting. En als ‘Hij zit erin!’ wordt gezongen, weet je dat de buit binnen is. De ontspanning op het vak was voelbaar en zichtbaar.

Opluchting. Echt. Dit wordt zo’n seizoen. Ajax krijgt het nog lastig, nog veel lastiger dan in het Abe Lenstra Stadion. Maar als de crisis door dit voetballand blijft razen en her en der op gezette tijden landt, kan Ajax zomaar in mei met de schaal in handen staan. En dan is de opluchting helemaal compleet. Hoezo crisis?