Dat laatste is natuurlijk hartstikke leuk. Als je meedoet.

Dus daar sta je dan op je pantoffels met goudkleurige vlokken confetti in je haar te kijken naar al je vrolijke buren die wél loten hebben. Mijn vriendin knijpt in mijn hand, kreunt en murmelt met een verwrongen glimlach: “Jezus, hier was ik nou altijd al bang voor.” Een jolige buurman van een paar huizen verderop stelt dat de straat nu wel een fatsoenlijke linksback voor Ajax 1 moet kunnen kopen. Humor.

“Hebben jullie ook loten,” vraagt hij. “Ehrm, nope, maar jij wel zo te zien,” reageer ik met een sportief glimlachje. “Nee? Balen man! Maar ah joh, maar je cluppie heeft gewonnen,” geeft hij met een knipoog een tik op mijn schouder. “Is ook belangrijk!”

We feliciteren onze naaste buurtjes, die zojuist van Winston Gerstanogiets een goudkleurige enveloppe in hun handen gedrukt hebben gekregen. “We nemen jullie mee uit eten, hoor”, snottert de buurvrouw in mijn oor. Dat is lief. We zijn onwijs blij voor ze.

Een jolige buurman stelt dat de straat nu wel een fatsoenlijke linksback voor Ajax 1 moet kunnen kopen.

Ondertussen vraagt Winston van de televisie of alle prijswinnaars bij elkaar willen staan voor foto’s. “Laat die enveloppen maar wapperen, Beverwijk!” Confettikanonnen gaan af. Een goed moment om er tussenuit te knijpen om thuis gezellig een keukenkastje weg te koppen.

Onderweg naar huis denk ik aan de woorden van de buurman: “Ah joh, je cluppie heeft gewonnen.” Ik kan er wel om lachen. Galgenhumor. Is mooi. Thuis kijk ik de samenvatting nog eens terug. Het was niet goed. Het was zelfs bij vlagen heel slecht.

En dan toch met 0-4 winnen. Daar hoor ik heel blij mee te zijn. Maar ja, de geflatteerde uitslag camoufleert veel. En toch, Ajax toonde veerkracht na een slechte start. Dat is fijn. Mogelijk het stroeve begin van betere tijden? Wie weet. Ik hoop het zo.

Maandagmorgen. Tijd om naar het werk te gaan. Ik trek mijn jas aan en open de voordeur. De gouden snippers confetti zitten nog tegen mijn voordeur geplakt. Oh ja, dat was ik dus héééél even vergeten. Au. Naast me klikt een autodeur open. Het is de buurman van een paar huizen verderop.

Hij zwaait. “Ah joh, je cluppie heeft gewonnen,” hoor ik weer in mijn hoofd.