24 maart 2016, de beste voetballer die Nederland ooit gekend heeft, overlijdt. Ik zat in de Nederlands les toen ik het hoorde. Natuurlijk heb ik hem nooit zien voetballen, maar de invloed die hij heeft gehad op het spel waar ik zoveel van hou is welbekend. Zijn snelle schijnbewegingen en voetbalinzicht die ik honderden keren op filmpjes heb gezien, maar ook zijn bekende uitspraken als trainer en analist, ik kende ze allemaal.

Nog nooit had ik echt een brok in m’n keel gehad, maar vanaf dat moment in het Nederlandslokaal wist ik hoe het voelde. Het ongeloof was groot. Ik kreeg een appje van een goede vriend, die het ook allemaal nog niet kon geloven. Niet iedereen in het klaslokaal wist even goed wat Cruijff allemaal heeft betekend voor Nederland, maar toch zag je dat iedereen wel wist dat er iets heftigs was gebeurd. De rest van de dag was ik er met mijn hoofd niet meer bij.

Nog nooit had ik echt een brok in m’n keel gehad, maar vanaf dat moment in het klaslokaal wist ik hoe het voelde.

Die avond op TV ging het alleen maar over Johan. Alle herdenkingen vond ik erg mooi om te zien. Ik keek ze met mijn moeder, ook een groot voetballiefhebber. Een week later werd er in het stadion van FC Barcelona, Camp Nou, afscheid genomen van Johan. Het was zo schitterend, het zingen, het scanderen, maar vooral ook de stilte.

Hetzelfde zou 3 april in de Amsterdam Arena gebeuren tijdens de wedstrijd Ajax - PEC. Ik ben zelf een Ajacied en ga graag naar het stadion. De kaarten gingen er snel uit, maar ik moest en zou er bij zijn. Toch was ik te laat, de kaarten waren uitverkocht. Ik baalde als een stekker en vulde voor de vorm nog een prijsvraagje in waarmee twee kaarten te winnen waren.

Vrijdag 1 april opende ik mijn mail en zag een mailtje van Ajax Life. Meestal zijn dat acties en reclames, maar deze keer zag de mail er anders uit. “Jij bent één van de gelukkige winnaars,” luidde het onderwerp van mail. 1 aprilgrap dacht ik. Niet was minder waar, ik won gewoon de kaarten waarvoor ik de hoop al had opgegeven!

De vriend waarmee ik als eerst na de dood van Johan appte wilde ik meenemen. Hij is net als ik een echte Ajacied en dit was een moment dat ik graag met hem wilde delen. Nog even een treinkaartje regelen en we waren er klaar voor.

Die zondag was het dan zover. Wij op de trein richting Amsterdam, alle voortekenen waren goed. De zon scheen en op Twitter gingen al enige plaatjes van rondom het stadion rond. Na een lange reis waarin we alvast onze verwachtingen uitspraken voor de wedstrijd waren we dan eindelijk in de hoofdstad.

Ik heb nog nooit zo'n lange minuut meegemaakt, dat zoveel mensen zo stil kunnen zijn.

Nadat we onze kaartjes hadden opgehaald en we wat gegeten hadden, gingen we het stadion in. We hadden schitterende plekken gekregen. De sfeer was geweldig. Iedereen was er om Johan de laatste eer te bewijzen dat voelde je.

De spelers kwamen het veld op voor de warming-up en de Ajaxselectie droeg speciale shirts met een badge van Cruijff en zijn kenmerkende nummer 14. Na een tijdje gingen de spelers de kleedkamers weer in om zich klaar te maken voor de wedstrijd. Elke supporter had op zijn stoel een gekleurd papier gekregen. Zodra het strijdlied 'Bloed, zweet en tranen' zou klinken, moest iedereen zijn papier in de lucht houden.

Terwijl het lied luidkeels werd meegezongen, werd er met de papieren over heel de tribune 'Johan Cruijff 1947-2016' uitgebeeld. Ook was er nog een groot spandoek te zien met daarop Cruijff die zijn teamgenoten de weg wees, kippenvel!

Deze zee van lawaai werd gevolgd met een minuut stilte. Ik heb nog nooit zo'n lange minuut meegemaakt, dat zoveel mensen zo stil kunnen zijn. Niet te geloven. Het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt, de tijd stond even stil. Johan bedankt!