Als een luipaard die achter een gazelle aanzit. Net zolang totdat de prooi struikelt. Afmaken, opvreten. Niets was echter minder waar. Een draak van een wedstrijd. Gisteren, tegen PEC. Te laag baltempo, geen beleving, slordig.

Totdat.

Bosz noodgedwongen moest wisselen. Younes geblesseerd en Kluivert junior zijn vervanger. Een jonkie dartelend over het veld. Frivool zijn tegenstanders passeren, loepzuivere steekpassjes.

Ja, het was maar één wedstrijd. Niet eens een hele. Ik weet het.

Branie, intelligentie, plezier. Een jeugdspeler die het vuur in de ploeg terugbracht. Het leek of oude tijden herleefden.

Ja, het was maar één wedstrijd. Niet eens een hele. Ik weet het. Maar Justin Kluivert lijkt de persoonlijkheid van zijn vader te hebben. Net als het spelinzicht, de power.

Het topsportlichaam, nu al. De dwingende wil om te slagen. Hij heeft alles om een grote te gaan worden.

En de ogen van zijn moeder.

Ik ben fan.