In Griekenland zou dat er heel anders aan toe gaan, stelde hij. Als daar een favoriet zou worden uitgeschakeld door de underdog, kreeg de trainer het wel heel lastig. Ook al was hij pas vijf weken in dienst. Ik keek daarop minder verbaasd terug, de verhalen van bijltjesdagen in het Griekse voetbal kende ik wel.

Grieken kunnen zagen. Aan stoelpoten. Dat is me na een wedstrijd in Amsterdam en de training in het Toumba-stadion nog meer duidelijk geworden.

Het begon eigenlijk al in Amsterdam, na het 1-1-gelijkspel. Een andere Griekse journalist vroeg Bosz of hij zijn consequenties zou trekken na de 1-1 of als Ajax uitgeschakeld zou worden. De Ajaxtrainer keek de man verbaasd aan en vroeg de tolk lief of zij wilde uitleggen dat hij pas drie, vier weken bezig was bij Ajax.

Grieken kunnen zagen. Aan stoelpoten. dat is me wel duidelijk geworden.

Gisteravond deed dezelfde journalist een nieuwe poging. Toen ik zag dat hij de microfoon kreeg, wist ik wat hij ging vragen. Maar hij verraste me toch enigszins. Want hij stelde niet dat hijzelf en zijn collega’s hard voor Bosz waren na de eerste wedstrijd, maar dat de Ajaxtrainer in de Nederlandse media hard was aangepakt.

Pardon?

De vlaggen gingen inderdaad niet uit, daarvoor was de 1-1 een te onzekere uitslag, maar Ajax speelde toch fris voetbal, constateerden we met z’n allen. Het was leuk om te zien, en de hand van Bosz was – na drie, vier weken – al goed zichtbaar. De wedstrijd gaf zeker aanknopingspunten. Voor Ajaxfans. Voor de Nederlandse media.

Nadat Bosz ook wist wat hem gisteren werd gevraagd, over de kritische Nederlandse pers, keek hij even de zaal in. Naar de eerste rijen, waar wij zaten, die blijkbaar kritische pers. En gelukkig keek hij even verbaasd als Gregory een uurtje later. En lachte.