Door Johannes Rutgers

Zodra hij gepresenteerd was in Napels en zich niet meer hoefde in te houden, ging hij los. Forza Napoli Sempre, jubelde hij het uit op Twitter. Een regelrechte liefdesverklaring aan SSC Napoli. Hup Napoli en dat dan voor altijd, maar liefst. Met als een soort dolksteek een reeks Napoli-blauwe hartjes.

Het pijnlijke eraan is dat hij nog niet zo heel lang geleden met hetzelfde vuur 'wzawzdb' de wereld in slingerde. 'Let's go Ajax.' 'I love play on Amsterdam ArenA!' (ja, zelfs keurig met de tweede A als hoofdletter). En 'Ajax - PSV is not just a game. This is WAAAR!!'

Maar zeker ook die digitale liefdesverklaringen van Milik aan Ajax deden goed.

Ja, natuurlijk weet ik dat je jarenlange clubtrouw nauwelijks nog kan verwachten. Misschien mág je het zelfs niet eens meer verlangen van spelers. Neem het ze eens kwalijk met een Europees transfercircus dat elk jaar een grotere voorstelling opvoert.

Maar toch. Niet alleen de doelpunten en assists, maar zeker ook die digitale liefdesverklaringen van Milik aan Ajax deden goed. Op een of andere manier leken ze zo gemeend. Waren ze slechts gespeeld? Om ons als supporters te paaien?

Dat weiger ik te geloven. Clubtrouw mag dan van een ander tijdperk zijn, de romanticus in mij denkt dat er nog steeds in elk geval clubliefde bestaat. Ook al is het maar twee seizoenen.

Noem me maar naïef.