Oké, ik overdrijf, vergeef me. Ik snap de trainer gewoon goed. Ik zit in eenzelfde situatie. Ik ben kersvers vader. Nog geen week geleden kwam een klein kereltje uit mijn vriendin gekronkeld. Ook ik moet nu een instituut in korte tijd leren kennen om hem op weg te kunnen helpen.

Net nog – tussen het eindsignaal en het typen van dit stukje – werd ik met spetterpoep bekogeld aan de commode. Een flinke plasstraal ging ook alle kanten op. Een situatie die ik nooit eerder had meegemaakt, ik deed gewoon wat ik kon. Met liefde. Met alleen goede bedoelingen. Net als Peter.

Uiteraard. Ik schrijf dit vanaf een roze wolk. Als mijn zoon nog in mijn vriendins buik had gezeten, had ik vast ook kritiek. Ik had dan in het stadion gezeten. Nu was het al heel wat dat ik überhaupt keek. De ontknoping van de Tour was bijvoorbeeld al helemaal langs me heen gegaan. Terwijl ik een behoorlijke wielerfan ben.

ik deed gewoon wat ik kon. Met liefde. Met alleen goede bedoelingen. Net als Peter.

Maar Ajax is anders. Tuurlijk. Daar ben ik niet simpelweg fan van. Daarvan ben ik supporter. Voor eeuwig gedoemd om het te volgen. Zelfs vanaf mijn roze wolk, bij de introductie van een nog grotere liefde, moet ik nog kijken, kennelijk. In juli. Als ik dan ook nog door de nieuwe trainer word vermaakt, dan is dat best wat.

Hij moet namelijk, net als ik, de afgelopen tijd ook wat kleine voetjes tegen deurposten hebben laten knallen, met tranen als resultaat. Ook hij weet nog niet wat elke grimas betekent van degene waar hij mee werkt. Ook hij is net begonnen. Speelt gelijk in de voorronde Champions League, met Ajax. Best knap. Met voetbal dat om aan te zien is. Fantastisch.

Vanaf de roze wolk zie ik Bosz al helemaal zitten. Ben erg benieuwd hoe dat bij de eerste tandjes is.