Mijn grote voorbeeld Dennis Bergkamp was nog maar net vertrokken naar de Serie A of een nog tamelijk onbekende Fin met wapperende zwarte manen zou al snel mijn Ajaxhart betoveren.

De voornaamste troonopvolger van Bergkamp, de Deen Dan Petersen, kon mij niet bekoren. Daar kreeg hij door een vervelend wratje onder zijn voet ook niet de mogelijkheid voor. Jari pakte zijn kans, om in feite nooit meer uit de basiself te verdwijnen. Altijd op de juiste plek, snelle ogen, technisch begaafd en koelbloedig doeltreffend.

Ik herinner me zijn lepe openingstreffer in de korte bovenhoek tegen een verbouwereerde Hans van Breukelen (PSV), de late 2-2 tegen Feyenoord of een heerlijke lob vanaf de middenlijn op een koude zondag in januari over Raimond van der Gouw (Vitesse). Jari bepaalde de jubelstemming in mijn eerste jaar als vaste tribuneklant.

Voor Ajax Life mocht ik in 2004 mijn 33-jarige jeugdidool opzoeken in Lahti. Hij gaf een inkijkje in de omgeving waar hij opgroeide. Ik snoof nostalgische voetbalgeuren op in de armetierige kleedkamer van Reipas, zijn oude jeugdclub, ontmoette jeugdvrienden en ex-trainers en zag Litmanen eens van de andere kant.

Anderhalve week geleden dwarrelde die herinnering door mijn hoofd toen ik hem vanwege zijn biografie voor de krant Ajax Life opnieuw opzocht. "Ik voetbal nog steeds," zei hij. Met oud-ploeggenoten, ja. Overal ter wereld. Als 41-jarige (!) prof hing hij zijn schoenen natuurlijk in 2011 al aan de wilgen.

Dat laatste leek de uitgever overigens een mooie illustratie voor op het boek. Wilde de Fin niets van weten. "Voetbal is hobby. Ik ben nooit gestopt," zegt hij nog maar eens. Zijn ogen spreken pure voetbalpassie, zie ik in zijn achteruitkijkspiegel. Daaronder bungelen twee mini-kicksen vrolijk aan een dun draadje.

Dichter bij de voetbalziel van je jeugdidool kun je niet komen, bedenk ik me.