Wat is er verdomme aan de hand met Ajax? Dit zijn geen incidenten meer, dit begint – na een triomftocht van anderhalf jaar – op serieuze metaalmoeheid te lijken.

We staan in Leeuwarden. Het uitvak van het Cambuurstadion. Krakende vorst. Lange busreis achter de rug. Op een dinsdag (al hoefde ik als lanterfantende student geen vrij te nemen, maar toch!). En dan dít. Je kunt er lang en kort over lullen, maar De Europees en wereldkampioen gooit er vanavond gewoon met de pet naar.

Zojuist heeft ene Milko Pieren (wie?) de 2-0 voor de eerstedivisionist diagonaal achter Van der Sar gepegeld, rechts van ons deint de Noordtribune, supporters met blauwgele sjaals springen op de banken, want er zijn nog maar tien minuten te spelen en zelfs de Ajaxfans weten wel hoe laat het is: dit repareert Ajax niet meer en bekeruitschakeling is nabij. Tegen een eerstedivisieclub. Gênant.

Aan de opstelling ligt het niet. Bij Ajax ontbreken wat mensen (Davids, Finidi, Kanu, plus de langgeblesseerden Overmars, Reuser en Santos), maar kom op hé: Sar, Blind, tweemaal De Boer, Bogarde, Litmanen, Kluivert… Mogen die misschien effe van Cambuur winnen?

Ze creëerden wat kansjes in de eerste helft, maar Cambuur vocht voor wat het waard was en ontregelde Ajax steeds effectiever. Het werd 1-0, na twintig minuten, na gepruts achterin bij Ajax. Van Rijswijk was de maker. Een gevalletje karma, want vanuit het uitvak hadden we de voetballer met de lange paardenstaart hartstochtelijk toegezongen met de klassieker “Hij is een transseksueel”.

Hoe langer de tijd tikte, hoe slechter Ajax werd. En nu dus 2-0. Over en uit.

Uitschakeling is nabij. Tegen een eerstedivisieclub. Gênant.

Het loopt gewoon niet. Die nederlaag bij Willem II, twee weken geleden, ach: daar moest Ajax een keer tegenaan lopen. Je blijft niet jarenlang ongeslagen. Maar een paar dagen later werd het vriendschappelijk 2-2 tegen Anderlecht. En daarna 3-3 op het Kasteel, tegen Sparta.

Nieuwkomer Peter Hoekstra, die op Spangen de 3-3 maakte, wachtte na drie duels nog altijd op zijn eerste overwinning in Ajaxshirt. Die kwam er dan wel op 24 januari, in de tweede ronde van de beker tegen eerstedivisionist Heracles in Almelo (0-3), maar in de derde ronde (inderdaad, een week na de tweede) hebben we nu dit weer aan onze fiets hangen.

Ajax raakt geïrriteerd, pakt gele kaarten. Dat biedt enige troost: de spelers zijn in elk geval net zo gefrustreerd als wij. Zij snappen waarschijnlijk ook niet waarom het ineens niet meer gaat.

Daar fluit scheidsrechter Van Vliet. Een volksfeest breekt los in Leeuwarden, waar de plaatselijke trots, nummer twee in de eerste divisie, nu officieel het grote Ajax heeft uitgeschakeld. Leeuwarden kan het scorebord maar amper geloven.

De spelers zijn in elk geval net zo gefrustreerd als wij.

Anders dan in Tilburg en op Spangen reageert het uitvak nu getergd, op het opgefokte af. We hebben staan blauwbekken met zijn allen in deze arctische omstandigheden. Ik voel mijn voeten niet eens meer. En Ajax heeft anderhalf uur lopen labbekakken. Rot maar even op, heren. Ga je maar fijn een paar uur schamen in de bus.

In ónze bus zit ik te klagen alsof het seizoen al officieel in een drama is geëindigd. Kom kom, zeggen mijn Vak G-broeders om me heen, we kunnen nog altijd de schaal én de Champions League winnen hè. En komende maand alvast de Europese Supercup, bovendien. Tegen Real Zaragoza.

De Amstel Cup? Ach. Die wonnen we vorig jaar ook niet. Daar lag uiteindelijk toch ook niemand wakker van? Je moet maar zo denken: dit jaar werden we in elk geval niet uit de beker gewipt door Feyenoord. Dan liever door Cambuur, of niet soms?

Oké. Allemaal waar. Maar gezellig wordt het niet meer tijdens onze rit over de wit uitgeslagen A7. Wel behaaglijk warm. Zo behaaglijk dat de chauffeur een bus vol snurkende supporters tot stilstand brengt aan de Middenweg voor stadion De Meer.