Ik zag dat zijn dood haar aangreep. Ze vertelde dat waarschijnlijk alle grote mensen hun leven lang zich gaan herinneren waar ze waren en wat ze deden op het moment van het horen van het verschrikkelijke nieuws. Net als bij Kennedy.
“Wie?”
“Een president van Amerika. Hij werd ook vermoord.”

Ik kon me niet voorstellen dat je over een heel lange tijd nog dingen van vroeger zou kunnen herinneren. Ik wist niet eens meer wat ik afgelopen donderdag had gegeten, bijvoorbeeld.

“Wacht maar totdat er iemand doodgaat die belangrijk voor je is geweest.” Het strijkijzer siste. Alsof het wilde laten merken dat het eens was met de woorden van mijn moeder.

Mocht ik hem ooit ontmoeten dan kon ik hem gewoon Johan noemen, want hij was er voor ons allemaal.

In de decennia die volgden stierven er bekende wereldburgers die op de één of andere manier van betekenis voor me waren geweest. Michael Jackson, Kurt Cobain, Michael Hutchence. Tuurlijk stond ik daarbij stil. Maar verdriet of diepe indruk, nee. Na een dag gewoon weer de orde van de dag.

Het overlijden van Hazes was anders. Wél emotie. Waarschijnlijk vanwege het feit dat ik zijn muziek grijs had gedraaid. In de kroeg, op mijn zolderkamertje, in de bus onderweg naar school op mijn discman. Toch zou ik nu niet meer weten waar ik me bevond en wat ik aan het doen was toen ik vernam dat zijn lichaam niet bestand was tegen zoveel blikkies Heineken op een dag.

Mijn vader is geboren en getogen in Betondorp. Zoals bijna iedere Amsterdammer is hij voor Ajax. Toen ik nog thuis woonde, aanschouwde ik iedere ‪zondagavond hetzelfde tafereel. Pa die na afloop van Studio Sport belde met zijn broers om de prestaties van 'onze jongens' te bespreken. Daarna nog even met opa en oma telefonisch de wedstrijd doornemen. En op vakantie hadden al die broers een Ajaxvlag aan de voortent. Om toch vooral op iedere camping van Europa te laten zien welke club de beste is. De liefde voor Ajax sloeg over op mij, als vanzelf.

Ik genoot van de goals van Bergkamp, Van Basten, Kluivert. Van elastische Kanu. Van de sympathieke Litmanen en Pettersson. Mijn favoriete speler was dribbelaar Jesper Olsen, vernoemde zelfs mijn oudste zoon naar hem. Uiteraard hadden we ook Johan Cruijff. Maar de gloriejaren van de voetballer Cruijff maakte ik niet bewust mee. Daar ben ik helaas net niet oud genoeg voor.

Mijn fascinatie voor nummer 14 ontstond pas na zijn tijd als speler. Eerst Cruijff & Co, met Dieuwertje Blok. Zat hij op een bankie tussen ventjes van mijn leeftijd. Vertellen hoe je moet voetballen en het daarna voordoen. Lag ik op mijn buik voor de televisie, handen onder mijn kin, ademloos te luisteren. Vooral luisteren.

Johan Cruijff overleden. Bom, ongeloof, boosheid.

Later, zijn analysewerk voor de NOS, de legendarische monoloog over De Ruit bij Barend & Van Dorp. Ik snapte niet wat hij orakelde. Natuurlijk niet, want Cruijff was voetbalhoogbegaafd. En ik niet. Dus hij dacht in een andere dimensie dan ik. Daarom kon ik helemaal niet begrijpen wat hij bedoelde.

Maar ergens voelde het alsof zijn woorden de waarheid waren. Dat ik gewoon effe geduld moest hebben en het kwartje vanzelf zou vallen. Het vertrouwen dat ik een betere voetballer zou worden als ik het eenmaal doorhad. Zo fijn. En dan zijn uitstraling. Mocht ik hem ooit ontmoeten dan kon ik hem gewoon Johan noemen, want hij was er voor ons allemaal. Dus ook voor mij.

Johan was ziek. Wist ik. Maar hij zou beter worden. Dat had hij beloofd. Toen, die 24e van maart. Ik zat te werken in de woonkamer. Net na de lunch, de televisie stond aan. Zachtjes, op de achtergrond. Opeens een extra nieuwsuitzending. Johan Cruijff overleden. Bom, ongeloof, boosheid. Een enorme leegte vanbinnen. Dikke tranen vielen te pletter op de toetsen van mijn laptop.

Mijn moeder had gelijk. Ik zal dat moment nooit meer vergeten.