Een ander sportief dieptepunt betrof het gelijkspel in Doetinchem, dat resulteerde in een titel die nooit gedragen zal worden. Van alle voetbalmomenten dit jaar, met stip helaas eentje die blijft hangen. De wedstrijd waarin Ajax het kampioenschap vergat te verzilveren, was een slechte droom die ik in mei op de tribune van de Vijverberg had.

Wat was ik vooraf blij en trots dat we kaartjes hadden bemachtigd. Hoe gaaf om ze aan te kunnen moedigen terwijl ze kampioen worden in een stadion, waar je praktisch op het gras erbij kan gaan zitten na afloop. Het liep allemaal wat anders. Ik kan je zeggen, het kwam dicht in de buurt van zelfkastijding om die dag uit in een thuisvak te zitten tussen de Superboeren, zoals ik vermomd met mijn broer deed.

Telkens als Ajax de bal verloor of kansen miste, ontsteeg om mij heen een gejuich van jewelste. De kwelling werd groter met het weggeven van de voorsprong, en het feit dat de hele selectie niet bij machte was om het verschil goed te maken. Ze hadden een totale offday. Een tragisch verlies van een heel seizoen, dat tot stand kwam in slechts 45 minuten. We waren zo dicht bij de titel, maar verdienden die (net) niet.

We waren zo dicht bij de titel, maar verdienden die (net) niet.

Ik kreeg een lesje incasseren. De Superboeren, waaronder ook vrienden van ons, ervoeren het gelijkspel tegen het machtige Amsterdam als winst en gingen helemaal los. Om leedvermaak te vermijden en het vooral niet aan te wakkeren, lachten wij onszelf als een boer met kiespijn richting de uitgang. Slalommend en al tussen de feestende boeren door.

Om de tantaluskwelling compleet te maken, passeerde ons op de snelweg naar huis – oh ironie – ook nog de Ajax' spelersbus, die eenzaam terugreed zonder titel en met een verslagen selectie.

Wat had ik mij dit toch anders voorgesteld; met toeterende supporters en zo. In plaats daarvan zag ik hen roemloos terugrijden naar Amsterdam door oneindig groen laagland, onder een strakblauwe hemel. De chauffeur had zijn voet op het pedaal gezet, de motorpolitie stond het gezien de omstandigheden blijkbaar toe. Het zonnetje scheen ondertussen zo vrolijk bij dit hele tafereel, dat het niet misstaan had als scène in The Truman Show.

Terugkijkend op die dag, overheerst nu vooral het gevoel een bijzonder sport- en Ajaxmoment meegemaakt te hebben. En hoewel niet fraai, het was en is een tweede plek met een goed verhaal. Want het mooie is dat dit kampioenschap van PSV stiekem toch altijd het verhaal van Ajax blijft.

Daarnaast liet die dag zien dat voetbal onvoorspelbaar blijft en daardoor zo leuk om te kijken. Sometimes you win some, sometimes you loose some. Het was geweldig dat de competitie tot de laatste minuut spannend was. Dat mag wat mij betreft best vaker het geval zijn. Alleen dan wel zonder kiespijn graag.