In onze krant hebben we een rubriek over de Uefa-Cupwinst in 1992. Een glorieus jaar voor de club. Na jaren van grote (financiële) problemen ramde de club weer op de Europese poorten, en beukte uiteindelijk dus door naar de winst van de Champions League drie jaar later. Hosanna!

Maar zo hosanna was het niet in de herfst van 1991. Trainer Louis van Gaal had Leo Beenhakker opgevolgd en stelde andere eisen aan zijn ploeg dan zijn voorganger. En daar raakten meerdere spelers flink van in de war. Zie daar een parallel met het huidige Ajax.

Jan Wouters wilde niet in de verdediging spelen, John van ’t Schip zag zichzelf meer als middenvelder dan als rechtsbuiten en Bryan Roy wilde of kon zijn – in Van Gaals ogen ietwat eenzijdige – spel op de linkervleugel niet aanpassen.

Over kikkers werd in 1991 niet gesproken. Over kapitaalvernietiging waarschijnlijk ook niet. Ajax had amper kapitaal, veel kon er dus niet vernietigd worden. Maar het was onrustig, enorm onrustig. Van Gaal vreesde zelfs voor zijn baan, zo liet hij me eens weten tijdens een interview.

Van Gaal hield vast aan zijn eigen principes. Aan zijn visie. Hij was de baas, niet de spelers.

Maar de trainer hield vast aan zijn eigen principes. Aan zijn visie. Hij was de baas, niet de spelers. Zelfs de vedetten niet. Wouters werd nog voor de winterstop verkocht aan Bayern München, oud-aanvoerder Van ’t Schip mocht over zijn toekomst nadenken op de bank en Roy was zijn plek als onbetwiste basisspeler ook kwijt.

Wat ik me echt herinner aan dat seizoen zijn slechts de juichbeelden uit het Olympisch Stadion na de winst op Torino. Ik was te jong om me druk te maken om het politieke spelletje op de achtergrond, of om het überhaupt te snappen.

Dat Roy en Van ’t Schip na het seizoen vertrokken, was gezien hun relatie met Van Gaal niet gek. Ajax haalde spelers als Marc Overmars en Finidi George. Aan hun acties langs de lijn heb ik veel meer herinneringen, net als aan hún succes, in 1995.

En ze werden door dezelfde fanatieke fans toegejuicht die het een paar jaar eerder nog opnamen voor Roy en Van ’t Schip. En de eerst uitgefloten Van Gaal werd op handen gedragen. Er werd harder gejuicht dan in 1992.

De standvastigheid van de trainer bleek voor het succes voor Ajax belangrijker dan de status van enkele spelers. Zo is het nu ook. Willen Gudelj, El Ghazi en Bazoer niet luisteren en liever vertrekken? Laat ze gaan; zodat Bosz verder kan met spelers die wel zijn visie delen. Dan juichen we binnenkort weer voor andere Ajacieden. Misschien nog harder ook.