Ja, het Jong Ajax-promotieteam komt naar je toe dit najaar. Te beginnen met dit stukkie. Even voor de criticasters en azijnpissers die vinden dat één wedstrijdje nog niks zegt: je mist een hoop. En vooral het vermogen volledig op te gaan in een duel als gisterenavond op de Toekomst. Heel lullig voor je, echt waar. Het was genieten.

De hoofdrolspelers waren gisteren Abdelhak Nouri en Heiko Westermann. Vaclav Cerny moeten we als jarige job met twee doelpunten zeker even noemen. En de enorme bijrol voor Donny van de Beek, met voetbalgogme wat hem heel ver gaat brengen. Toch waren er twee anderen die de show stalen.

Westermann en Nouri. Oud en nieuw. Beiden top. Geheel op hun eigen manier en daardoor zeker aanvullend op elkaar. Om met de eerste te beginnen; het leek totaal niet de avond van Heiko Westermann te worden. De Graafschap was er op rechts door, een scherpe voorzet en boem: Westermann lag op de grond en de bal achter de verbaasde keeper Diederik Boer. Hoorden we ‘Scheisse!’ toen superboer Piotr Parzyszek juichend wegliep?

Westermann en Nouri. Oud en nieuw. Beiden top. Geheel op hun eigen manier en daardoor zeker aanvullend op elkaar.

Maar vergis je niet in de Duitse verdediger. Heiko, ik mag Heiko zeggen, herpakte zich magistraal. Fabelhaft, zoals de oosterburen (Doetinchem en dan nog een stukje rechtdoor) dat noemen. Hij won (bijna) alle duels, sloeg in de opbouw linies over als Ruud Krol in zijn beste dagen. HW4 – bijnaam-alert – was écht goed.

Als 27-voudig Duits international ben je amper een pipo. Je moet alleen wel superfit zijn op je 33ste, weet ook leeftijdgenoot John Heitinga die als assistent op de bank zat. De twee zijn echt even oud. Hij zag Westermann en wist dat het snor zat. De man oogt afgetraind, scherp. Ook de Ajacieden op de Bob Haarms-tribune werden steeds enthousiaster. Camp? Cult? Nee, Heiko was echt goed.

En dan Nouri. Andere orde. Ongeveer net zo anders als de maan verschilt van de zon. Of als Amsterdam-West en Alzenau. De Bronzen Stier, overhandigd door collega Hakim Ziyech, nam hij met een glimlach in ontvangst. Je zag het aan de lichaamstaal van Nouri: leuk, deze prijs, maar het is nog niks. “Ik hoop de Bronzen Stier ooit zelf uit te reiken,” was zijn zelfbewuste reactie.

Nouri, die nog alles te winnen heeft en Westermann die al veel heeft gepresteerd. De één heeft zijn blik naar voren gericht, de ander kijkt al wat vaker achterom. Beiden maakten van dit avondje op de Toekomst een ouderwets avondje Ajax waar je als supporter van kunt genieten. Wat er verder ook met beiden gebeurt.