Op de fiets van de Watergraafsmeer, een troosteloze route die duidelijk maakte waarom het zo zonde was dat mijn club van mijn buurt was verhuisd, naar Zuidoost. Maar eenmaal aangekomen bij het trainingsveld naast de Arena was daar altijd weer de magie van de club waar ik zo van hou.

En altijd sprak Sjakie na de training de woorden: “Jongens, wacht effe, we doen daar de handtekeningen.” Tientallen keren liep ik achter hem aan richting een van de grote betonnen vuilnisbakken aan de noordzijde van de Arena.

Plof. Ballenzak op de grond, shirtjes er naast. Vervolgens mochten we een voor een op audiëntie bij de materiaalman. Hij nam alle tijd voor de jonge supportertjes. Maar dan ook echt alle tijd.

Geef de jongens en meisjes van nu de kans op hun eigen herinneringen met echte Ajacieden.

Wat ik met al die handtekeningen moest? Geen idee. Als ik er aan terugdenk, wilde ik waarschijnlijk gewoon zo dicht mogelijk bij Ajax zijn. Dan kun je maar het best in de buurt van Sjakie staan, een echte Ajacied.

Ik heb ook geen idee meer waar de handtekeningen zijn. Dat maakt ook niet uit. Het gaat om de mooie herinneringen. Ik denk nog regelmatig aan hoe Sjakie de liefde voor Ajax overbracht op de jongste generatie supporters. Gewoon door tijd voor ze te nemen en het gevoel te geven dat ze onderdeel zijn van de club.

Ik ben blij dat ik dat heb meegemaakt en zou het de huidige generatie jonge supporters ook zo gunnen. Niet op van die massale open trainingen in de schoolvakantie. Nee, Ajax zou De Toekomst gewoon een keer in de week open moeten gooien. Er is nu alle tijd voor, want midweekse wedstrijden spelen we dit seizoen bijna niet meer.

Geef de jongens en meisjes van nu de kans op hun eigen herinneringen met echte Ajacieden.