Onderweg wordt er geouwehoerd. Over het verbod om naar Marseille af te reizen. Over het boeken van de vluchten voor Villarreal CF-uit en de kans dat je daar een van de twaalfhonderd tickets scoort als je geen plusje op je Europese uitkaart hebt. En over de mogelijkheden om de trein naar Londen te pakken voor Chelsea FC-uit. De rit duurt een uur. Via een parkeerplaats aan de Buitenpepersdreef wandelen we om 11.30 uur naar Station ‘s-Hertogenbosch Oost. 

Er zijn voor het eerst in jaren weer zestienhonderd Ajacieden welkom in het Philips Stadion. Dat komt door de succesvolle buspilot van vorig seizoen. Omdat de NS maar twee keer zevenhonderd supporters wil vervoeren, kregen we de afgelopen jaren maar veertienhonderd kaarten.

Er mochten vorig jaar al honderdzestig Ajacieden met de bus vanaf Den Bosch naar Eindhoven, wat maakte dat we met 1.560 Ajacieden de 2-0-zege vierden. Dit jaar is er plek voor tweehonderd buspassagiers, dus reizen we met zestienhonderd Ajacieden af naar het Philips Stadion. Complimenten voor de dames en heren van Ajax die zich in blijven zetten voor dit soort versoepelingen!

De drie bussen vertrekken om 11.52 uur vanuit Den Bosch in de richting van Eindhoven. Het ritje van dik een halfuur duurt iets langer. De aankomst van de bussen moet zijn geregeld vóór de eerste trein uit Amsterdam arriveert, maar we mogen blijkbaar ook niet te vroeg komen. Bij tankstation Esso Velder West rollen we van de A2 af. De PSV’ers die rustig een hap van hun broodje nemen, kijken vreemd op. We rollen stapvoets over de parkeerplaats en rijden, vergezeld door twee motoragenten, weer dezelfde A2 op. 

We rijden twee uur voor de wedstrijd de PSV-laan op. Om ons heen wijst nog niets op een naderende voetbalwedstrijd. Een enkele hardloper kijkt wat verdwaasd naar de passerende bussen. We arriveren dus op ons gemak bij het uitvak van het Philips Stadion. Een uitvak waar ik voor de zestiende keer sta en waar ik niet veel successen meemaakte. Zeven keer verloor Ajax, vier keer gingen we met een punt naar huis en vier keer eindigde de topper in een Amsterdamse driepunter. Dieptepunten waren uiteraard de kampioenswedstrijd van PSV en de 5-2-nederlaag die ons naar de laatste plaats bracht. 

Ondanks dat het een topper, is doet deze pot me weinig. Het deed me vorig jaar wel wat. Als de wedstrijd relevant is voor de stand, leef je er met spanning naar toe. Maar het lijkt in niets op het gevoel dat ik heb bij Feyenoord-uit. Ik had het geluk nog een aantal edities van de klassieker in het uitvak mee te maken. Hoe goed ESPN ook z’n best doet, dat gevoel is niet te evenaren.

De training de dag ervoor, een rondvaart door de grachten op de zaterdagmiddag en een gezellig druk Alcatraz op de zaterdagavond. Overnachten in of nabij het honk en vervolgens naar Noord B om trein één te halen. Het gevoel als je via Nieuwerkerk aan de IJssel en Blijdorp binnenreed. Al die koppen als je langs de dijk bij het stadion kwam. Allemaal herinneringen hoe een echte klassieker voelt. Daar komt deze wedstrijd gewoonweg niet bij in de buurt. 

De aanloop duurt voor m’n gevoel een paar minuten, maar precies lang genoeg om Kovar naar de verkeerde hoek te sturen. BAM! De handen op m’n hoofd worden gebalde vuisten.

Terug naar Eindhoven. Inmiddels zijn de treinsupporters ook gearriveerd. Ze zijn er bij PSV eindelijk achter dat hamburgers niet door het net passen, want we mogen ons eten en drinken mee het vak op nemen. Terwijl de speakers in het Philips Stadion weer op standje tinnitus staan, neemt het uitvak de muziek over.

PSV heeft ook een song op de melodie van Ons Ajax Griekse held. Als de daarvan gemaakte danceversie door de speakers klinkt, laten zestienhonderd kelen horen dat ze gemotiveerd zijn en dat ze – of in ieder geval het overgrote deel ervan – een dramatisch gevoel voor ritme heeft. Zelfs met zo’n harde begeleidende melodie lukt het ons binnen twintig seconden het ritme kwijt te zijn. 

Gelukkig zijn de mannen van de sfeeractie wel scherp. Bij opkomst worden honderden vellen omhoog gehouden. Samen vormen ze via drie horizontale banen het rood-zwart-rood van de Amsterdamse vlag. Eronder hangt een balustradedoek met het wapen van Amsterdam en de jaartallen 1275 en 2025, verwijzend naar het 750-jarig bestaan van Amsterdam.

Aan de overzijde is ook de nodige huisvlijt. Door het net heen zie ik een groot hijsdoek met daarop 1913 en Philips Sport Vereniging. Geen idee of het komt door het net waar ik doorheen moet kijken of doordat ze hun oude logo door het doek verwerkten, maar het kost me wat moeite het doek te ontcijferen. 

Wat geen moeite kost, is het waarderen van de tientallen fakkels aan Eindhovense zijde. Het is bizar dat het Nederlandse scheidsrechterskorps tegenwoordig naar binnen gaat als er wat rook hangt. Ik durf de weddenschap wel aan dat als er door clubs georganiseerde rook blijft hangen, we gewoon doorvoetballen.

ESPN zal er wel schande van spreken, om bij de volgende CA River Plate tegen CA Boca Juniors kwijlende posts op hun socials te plaatsen van de duizenden fakkels die daar worden ontstoken. Hypocriet met hoofdletter H. Het uitvak beantwoordt de beslissing van Serdar Gözübüyük dan ook met een welgemeend en terecht: ‘Voetballen, voetballen’. 

Ajax begint de wedstrijd ontzettend slap. Nadat Kenneth Taylor de 1-0 cadeau doet aan Ismael Saibari, lijkt het aan Ajaxzijde helemaal nergens op de eerste 25 minuten. Ik ben blij dat je in grote delen van het uitvak de scoreborden niet ziet. Ondanks het matige spel, blijft het uitvak de elf op het veld vocaal steunen. Dan breekt de 26ste minuut aan. Taylor geeft de bal diep op Oliver Edvardsen. Hij wordt tegen de grond gewerkt, maar Gözübüyük geeft gewoon een ingooi. Na lang wachten geeft hij, na tussenkomst van de VAR, toch een pingel. 

Om me heen juichen de Ajacieden. Ik wacht met m’n handen op m’n hoofd. Taylor pakt de bal en loopt naar de stip. De aanloop duurt voor m’n gevoel een paar minuten, maar precies lang genoeg om Matej Kovar naar de verkeerde hoek te sturen. BAM! De handen op m’n hoofd worden gebalde vuisten. Het is 1-1 en de wedstrijd kantelt.

Ik maak bewegingen waar gedragswetenschappers op zouden kunnen promoveren. Al knuffelend, high-fivend en springend, donder ik drie rijen naar beneden.

Want waar PSV het eerste halfuur de baas was, verzuimen Taylor en Mika Godts hun ploeg met een voorsprong de rust in te sturen. Ik zie een Ajax dat steeds beter speelt en een uitvak dat in vorm is, op twee momentjes na waarin we toch teveel met PSV bezig zijn. Songs over seksuele geaardheden en ziektes zijn altijd een minpunt. 
 
Na rust gaat Ajax door waar het gebleven was. Met het inbrengen van Oscar Gloukh voor de licht geblesseerde Kasper Dolberg spelen we zonder spits, maar met veel meer dynamiek. Gloukh komt goed door over links, maar weet Edvardsen niet te vinden. Even later mist Godts een niet te missen kans en is Gloukh het eindstation van een mooie aanval. Helaas valt zijn schot net aan de verkeerde kant van de paal.

Gelukkig missen Ricardo Pepi en Saibari aan de andere kant ook grote kansen. Voor m’n gevoel had het net zo goed 4-4 kunnen staan, maar ergens achter al het ijzerwerk en de netten, meldt het scorebord toch echt een 1-1-tussenstand. Tot net na de tachtigste minuut. Mauro Junior krijgt op rechts alle tijd om het hoofd van Yarek Gasiorowski te vinden. De verdediger kopt makkelijk binnen. Verdomme. Het zal toch niet? Een punt is het minste wat je hier moet pakken. En dan geven we het toch weer weg.

Terwijl de thuissupporters op de lange zijdes na de 2-1 hun stembanden lijken te hebben gevonden én ze warempel ook nog een minuut of drie gebruiken, gaat Ajax in de achtervolging. Het uitvak draait de volumeknop nog eens open. Gloukh zet maar weer eens zelf een combinatie op. Taylor wipt de bal over de verdedigers van PSV. Davy Klaassen blijft slim staan in buitenspelpositie. Gloukh loopt door, neemt aan en schiet. De bal lijkt onder Kovar te smoren, maar springt op. Het net bolt. JAAA! 2-2!

Dat van die ontbrekende wedstrijdspanning lijk ik te zijn vergeten. Ik maak bewegingen waar gedragswetenschappers op zouden kunnen promoveren. Al knuffelend, high-fivend en springend, donder ik drie rijen naar beneden. Zes armen vangen me op en werken me vier rijen naar boven. In het voorbijgaan, schreeuw ik iedereen die ik tegenkom in z’n oor. M’n horloge geeft aan dat ik stress lijk te hebben en vraagt of ik ademhalingsoefeningen wil doen. M’n longen worden genoeg getraind deze middag, dus ik negeer de melding. 

Als het deinende en zingende uitvak weer in een normaal ritme functioneert, zie ik dat er maar twee minuten extra tijd bijkomen en dat er daar alweer meer dan één van is afgelopen. Aangezien er in die laatste minuut vrijwel niets meer gebeurt, pakken we een punt op bezoek in Eindhoven. Daar had ik vooraf voor getekend. Na een minuut of 25 had ik er, uiteraard spreekwoordelijk, een moord voor gedaan. In de zeventigste minuut zou een gelijkspel hebben gevoeld als een nederlaag. En nu gaan we als een soort morele winnaar naar huis. De spelers en het uitvak bedanken elkaar lang en uitgebreid. 

Als de spelers de catacomben opzoeken, loopt een deel van het uitvak leeg. Als je trein één haalt, ben je zo een halfuur eerder in Amsterdam. Uiteindelijk vertrekt trein één om 16.50 uur. Tien minuten later gaan de hekken van het nog halfvolle uitvak open en mag de rest naar beneden. Om 17.15 uur vertrekt trein twee naar Amsterdam en mogen ook de busgangers richting de bussen.

Een dik uur na het laatste fluitsignaal en zes uur nadat we arriveerden, vertrekken de bussen weer naar Den Bosch. Met een punt op zak en een Ajax in gedachten dat nog heel veel fout doet, maar waar met momenten ook echt wel voetbal in zit. Een week de tijd om te trainen, te bouwen en zaterdag tegen NAC Breda weer een stap te zetten.

Zin in!