Twee weken na deze legendarische wedstrijd zit ik in een supportersbus naar Duitsland, waar een nieuwe krachtmeting met Borussia Dortmund wacht. Het is mijn allereerste Europese awayday met Ajax. Een tripje waar ik ontzettend naar uitkijk. In de bussen blijkt vooral de heenwedstrijd tegen de Duitsers een geliefd gespreksonderwerp.

Logisch, want dat duel was uniek. Supporters werden getrakteerd op voetbal dat je in Nederland bijna nooit ziet. Een voetbalshow die ruim vijftigduizend Ajacieden op de tribunes volledig in extase bracht. Eigenlijk was dat voor de aftrap al het geval. Waarschijnlijk gevoed door die smakelijke 5-1-overwinning op Sporting Clube de Portugal in de eerste speelronde van de Champions League.

Borussia Dortmund-thuis werd een onvergetelijke ervaring. Samen met collega Lindy beklom ik de trappen van de Johan Cruijff Arena richting de perstribune. Op dat moment was ik net vier maanden in dienst van Supportersvereniging Ajax. Verwachtingsvol en nieuwsgierig namen we plaats achter een desk. Je voelde direct dat er iets bijzonders in de lucht hing. Op dat moment nog niet wetende dat het een magische avond zou worden.

De vlaggetjes zwierden als vanouds en op Zuid verrees een groots spandoek van Rinus Michels, met de begeleidende tekst: ‘Voetbal is oorlog.’ Bengaalse fakkels zetten de Johan Cruijff Arena in vuur en vlam. En dat alles gebeurde voordat de bal überhaupt rolde. Na alle corona-ellende van voorgaande jaren, voelde het extra bevrijdend.

En Ajax? De Amsterdammers schoten uit de startblokken. Als een vuurpijl, zeg maar. Door treffers van Dusan Tadic en Daley Blind stond het binnen het halfuur 2-0. Antony en Sébastien Haller maakten het feest na rust compleet. Euforie, ongeloof en ongekende trots vochten om voorrang. Mijn vingertoppen konden nauwelijks de juiste toetsen op mijn laptop aanslaan, omdat de perstribune tijdens een massale pogo schudde op zijn grondvesten. 

De 4-0-overwinning was afgetekend, maar vooral de totale dominantie van Ajax maakte indruk. De soepele combinaties, de talrijke kansen die werden gecreëerd en het spelplezier dat ervan afspatte. Het was voetbal dat eeuwig had mogen duren. Voetbal als een verslavende drug, die heel wat gelukshormonen door mijn lichaam stuwde.

Mijn vingertoppen konden nauwelijks de juiste toetsen op mijn laptop aanslaan, omdat de perstribune schudde op zijn grondvesten.

Ook de buitenlandse media vielen bijna van hun stoel. Matthijs de Ligt was niet zo lang geleden voor 75 miljoen euro verkocht, maar de nog relatief onbekende Jurriën Timber stond zijn mannetje alsof hij dat al jaren deed. En Ryan Gravenberch bleek een waardige opvolger van Frenkie de Jong. Hoe doet Ajax dat toch steeds? Dat was de hamvraag in verschillende internationale kranten.

Je kon mij niet trotser maken. Met dat gevoel stapte ik twee weken later in de bus naar Duitsland, waar een nieuwe krachtmeting met Borussia Dortmund wachtte. Bij de grensovergang volgde een routinecontrole van de politie, waarbij alle Ajacieden met een ultramoderne camera op de gevoelige plaat werden vastgelegd. Van de nors ogende agenten volgde al snel een succeswens. Ze hadden met bewondering naar de heenwedstrijd gekeken.

In Dortmund genoot ik van de sfeer in cafés, van de spectaculaire entrada en van de latere 3-1-overwinning in het Westfalenstadion. Niet gek toch, voor een eerste Europese uitwedstrijd? Je kunt het slechter treffen. Toch is vandaag de dag vooral de trots me bijgebleven. De trots die ik voelde door de manier waarop Ajax zich presenteerde aan Europa. Tijdens die wedstrijd in Duitsland, maar zeker ook twee weken eerder in eigen huis.

De dubbele ontmoeting met Borussia Dortmund is voor mij een blijvende herinnering, die momenteel vooral weemoed oproept. ‘Vier zu null, meinen Damen und Herren.’ Ik hoor het Sierd de Vos nog zeggen. En dan te bedenken dat dit slechts vier jaar geleden is…

Dit artikel is onderdeel van een speciaal themanummer van ons magazine Ajax Life, waarin we toewerken naar Ajax’ vijfhonderdste officiële duel in Europa. De wedstrijden tegen Borussia Dortmund staan als nummer 456 en 457 op die lijst. 

Aanbevolen

Mijn mooiste: Valenciaanse pogo van ongekende schoonheid