Het is een paar dagen voordat Valencia CF en Ajax het tegen elkaar opnemen in de groepsfase van de Champions League. In alle vroegte en met slaap in de ogen, stap ik samen met mijn vader het vliegtuig in. We halen er het maximale uit en maken er gelijk een vijfdaagse trip van.

De dagen in aanloop naar het duel gebruiken we om de stad te verkennen, tapas te eten en koude cerveza’s te drinken. Onze ‘stamkroeg’ zit op Plaza de la Virgen, waarvandaan de corteo op de wedstrijddag vertrekt. De prijzen zijn verrassend aangenaam.

Dat verandert als we op matchday opnieuw neerstrijken op het terras van ons favoriete tentje. Schijnbaar hebben de Valencianen lucht gekregen van het feit dat Ajacieden hier verzamelen. De originele prijzen zijn doorgekrast en veel hogere bedragen zijn er doodleuk overheen geschreven. 

Desondanks kleurt het terras volledig wit-rood-wit. Het is een prachtig gezicht. De sfeer wordt met de minuut beter. Liedjes worden ingezet, voetballen vliegen over de parasolletjes en een mannetje probeert rode hoedjes met het Ajaxlogo te verkopen. Dat lukt hem nog best aardig.

Dan ontstaat er opeens paniek. Het tapbier is op! Gelukkig is de bediening scherp. Er komen al snel bierflesjes op tafel. Ondertussen zie ik hoe de fontein in het midden van het plein steeds verder overloopt van het wasmiddel dat erin is gegooid. Schuimparty in Valencia. Prima!   

Op de steile tribunes en in de nok van het stadion springen zo’n 2400 supporters voor onze club.

Als de corteo van start gaat, zien we hoe de lokale bevolking hun telefoon tevoorschijn tovert om het hele tafereel vast te leggen. Op de balkonnetjes wordt meegedanst met Ajacieden die voor regisseur spelen. De wandeling naar het stadion is fantastisch, zonder enige wanklank.

Eenmaal bij het stadion aangekomen, worden we begroet door een lange rij robocops. Als we van de strenge politiemannetjes door mogen lopen, maken we kennis met de steile trappen van Estadio Mestalla. Er lijkt geen einde aan de weg richting het uitvak te komen. 

Het zwoegen wordt beloond. Het uitzicht vanuit het uitvak is werkelijk schitterend. De zon gaat net onder en je kunt zo bij de bewoners van de nabijgelegen flat naar binnen kijken. Naast de Johan Cruijff Arena, is Mestalla absoluut het mooiste stadion dat ik ooit bezocht. 

Het verloop van de wedstrijd maakt de trip compleet. Ajax wint met 3-0. De Ajacieden gaan compleet uit hun plaat bij de heerlijke treffer van Hakim Ziyech. Ik zie hem nog met z’n armen gespreid staan, kijkend naar hoe het uitvak ontploft. 

Met de 3-0 op het scorebord, kun je de klok erop gelijk zetten: tijd voor een pogo! We pogoën in die tijd heel wat af, maar deze editie is van ongekende schoonheid. Op de steile tribunes en in de nok van het stadion springen zo’n 2400 supporters voor onze club. De beelden zijn magisch. Ik zie later dat mijn collega’s het bestempelen als pogoporno.

Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.

Dit artikel is onderdeel van een speciaal themanummer van ons magazine Ajax Life, waarin we toewerken naar Ajax’ vijfhonderdste officiële duel in Europa. De uitwedstrijd tegen Valencia staat als nummer 435 op die lijst.

Aanbevolen

Mijn mooiste: modderballet en een dansende debutant