• Ajax Life Podcast #211 - Magische Europese reis van 499 duels

Bovenstaande conclusie trek ik na een memorabele rit van en naar Velserbroek. Als ik Mister Ajax weer in Diemen afzet, zegt hij: “Nee joh, ik hoef het verhaal niet te lezen. Ik geloof je wel. Maak er een mooi stukkie van!” Wat een verademing. Zo gaat het met huidige spelersinterviews al lang niet meer. Ieder geschreven woord wordt gewikt en gewogen.

Ik pikte hem vijf uur eerder op dezelfde plek op voor een bezoekje aan Piet van der Kuil (92), tussen 1956 en 1959 zijn teamgenoot bij Ajax. Ze stonden samen op het veld in Ajax’ Europese debuutwedstrijd tegen SC Wismut Aue in 1957. Aan mij de eer daar met beiden een reportage over te maken voor ons themanummer, aangezien het Champions Leagueduel met Internazionale Ajax’ vijfhonderdste officiële wedstrijd in Europees verband wordt.

Zoals altijd ziet Sjaak er piekfijn uit. Ondanks enkele fysieke klachten, heeft hij zin in het uitje. Hij maakte er zelfs tijd voor vrij in zijn nog immer propvolle agenda. Iedereen wil wat van hem, helemaal in dit jubileumjaar. Zijn vrouw Andrea vertelde voor we instapten al dat haar man vaker nee moet leren zeggen.

Voor de beeldvorming: mijn auto van Franse makelij dateert uit 2001. Kilometerstand: ruim boven de drie ton. Restwaarde: nagenoeg nul. Ik rijd hem op. Dat moment nadert. De bekleding laat steeds meer los en er branden lampjes, maar dat ‘kan op zich wel’, aldus mijn monteur. Het is met enige schaamte dat ik clubicoon Swart hierin chauffeur, maar hij vindt het wel geinig, geloof ik.  

Hoewel ik sinds 2002 al bij de mooiste, maar ook moeilijkste club van Nederland, rondloop en als redacteur vaker bijzondere momenten meemaakte, voel ik op voorhand dat deze trip zeer speciaal wordt. Hoe vaak zit je nu met het grootste clubicoon in je eigen autootje? Ik hoop op files om zo lang mogelijk over Ajax te kunnen praten.

Voor de rit staat driekwartier, maar ik weet er een uur van te maken. In die zestig minuten passeert veel de revue.

We beginnen de rit dan ook bij uitzondering met een selfie ter bewijs. Ik vraag of de recorder op mijn telefoon aan mag tijdens de rit, terwijl de app op mijn werktelefoon als navigatie fungeert. Sjaak is ontspannen, kent me en vindt het prima.

Voor de rit staat driekwartier, maar ik weet er een uur van te maken. In die zestig minuten passeert veel de revue. Te veel om hier te noemen. Uiteraard warmen we op richting anekdotes over Wismut Aue - Ajax, temeer omdat het geheugen van Van der Kuil wat mistiger schijnt te worden.

Omdat beide mannen de enige nog levende Ajacieden van dat duel zijn, belandt het autogesprek snel op de dood. Een zwaar thema. Swart zag al veel oud-teamgenoten en vrienden wegvallen. Logisch. Hoe ouder je zelf wordt, hoe groter de kans dat je gabbers je ontvallen.

Tijd voor lichtere thema’s. Kort samengevat: Damian van der Vaart, tegenvallende Ajacieden op het EK onder 19, Marijn Beuker, Marc Overmars, Lionel Messi (‘Ajax had hem bijna!’) en talloze spelersnamen. Van Chvitsja Kvaratschelia en Mohamed Daramy tot Ivan Perisic en Silvano Vos. Gevolgd door nóg meer namen. Oud-Ajacieden, die hem nog allemaal weten te vinden. Tot Swarts grote genoegen, vanzelfsprekend.  

Vervolgens belanden we bij de Oesterbar, Hoopman Bodega en La Belle Epoque. Horecazaken op het Leidseplein, waar veel Ajacieden, ook Swart, zich meer dan een halve eeuw geleden rondom wedstrijden ophielden. Biefstukje, visje en soms een drankje. Mooie tijden.

Wazige herinneringen aan Wismut Aue-uit leggen het moeiteloos af tegen de warme omhelzing. Iedereen in de kamer beseft: dit is inderdaad bijzonder.

De naam ‘Hoopman’ las ik eerder bij een reisverslag over Wismut Aue-uit, waarbij slechts een handjevol supporters meereisde. Vijf, meen ik, onder wie dus Hoopman. De spelers gingen met de trein, maar verder herinnert Swart zich niet heel veel van de trip. ‘Lekker dan’, gaat snel door mij heen. De ontmoeting zelf wordt het hoofdthema van de reportage, bedenk ik me.

Van der Kuil, die ons al opwacht, is als een kind zo blij met zijn visite. Andersom is dat net zo. Ook present: Piets zoon Peter, schoondochter Diana, fotograaf Shane en collega-redacteur Yoeri. Glunderende oogjes, grappen en grollen. Wazige herinneringen aan Wismut Aue-uit leggen het moeiteloos af tegen de warme omhelzing. Iedereen in de kamer beseft: dit is inderdaad bijzonder.

Na een uur, waarin niet elke voorzet van Swart door Van der Kuil wordt ingekopt, sluiten we af met de fotosessie op het veldje voor Piets huis. Dat is de grootste inspanning voor Van der Kuil. Als het illustere duo poseert, gaan veel voordeuren open. Nieuwsgierige buren genieten vanuit de tuin mee. Bij uitzondering vraag ik of de fotograaf mij met deze twee krasse Ajaxknarren wil vereeuwigen. Toch leuk voor later.

Na een amicaal afscheid (‘Blijf lekker zitten, oude pik!’), rijden we terug naar Diemen. Het uitje heeft Swart geraakt. Van der Kuil is weduwnaar, hijzelf dolgelukkig met zijn Andrea. Om vervolgens snel te beginnen over andere potjes die Ajax in die beginjaren achter het IJzeren Gordijn speelde. Een eerste kritische analyse van het nieuwe Ajax komt er natuurlijk ook, hoewel veel – het is dan eind juni – nog onduidelijk is.

Swart staat bekend als een kritische mopperkont. Hij ís in alles Ajax. Maar ook bescheiden, merk ik als we de laatste straat in rijden. Op de vraag wat hij vindt van al die mensen die met hem op de foto willen of hem een hand geven, volgt een mooi slot van deze memorabele dag: “Ik blijf het een eer vinden dat ze dat nog steeds allemaal willen.”

Dit artikel is onderdeel van een speciaal themanummer van ons magazine Ajax Life, waarin we toewerken naar Ajax’ vijfhonderdste officiële duel in Europa. De uitwedstrijd tegen Wismut Aue staat als nummer één op die lijst.

Aanbevolen

Hoe Van Gaal de nacht in Rome redde