Ik kreeg van een van de webredacteuren het verzoek mijn verslag ‘iets korter’ te maken en vooral ‘wat er tijdens de wedstrijd gebeurde, niet zo uitgebreid’ te behandelen. Daar ben ik na de potjes tegen NAC Breda en Olympique de Marseille wel blij mee. Dit keer dus geen analyses over opstellingen of spelers, maar gewoon een stukkie over dat wat ik zo mooi vind: Ajax volgen en steunen waar ze ook gaan.

Het is m’n tiende editie van Sparta-uit. De serie van negen begon met twee nederlagen en een gelijkspel, maar werd vervolgd met zes Amsterdamse driepunters. M’n tiende editie is een wedstrijd op zich. 

Het gaat immers niet om nul, één of drie punten. Vandaag gaat het gaat over Heitinga in of Heitinga out. En dat terwijl Heitinga wat mij betreft niet het probleem is, maar het symptoom. Het zou bij Ajax eerst moeten gaan over de manier waarop we de cocktail van belangen en structuren, die druk uitoefenen op de directie, kunnen doorbreken.

Om 14.15 uur rijden we parkeerplaats de Reeuwijkse Hout aan de A12 tussen Woerden en Gouda op. Als we de locatie opzoeken op Google, lezen we dat het ‘een geweldige omgeving is om te wandelen’. Nu is dat niet ons plan, maar onze babbelzieke chauffeur zorgde er bijna voor dat het toch nodig was toen hij besloot een volle fles bier kapot te rijden. 

Het nuchtere deel van het gezelschap bekommerde zich om het welzijn van het dierbare rubber. Het deel van onze groep dat het meest gehecht is aan het goudgele gerstenat, trok een gezicht dat uitstraalde dat dertig jaar vriendschap op het spel kwam te staan. Toen we de parkeerplaats goed bekeken en het hiervoor beschreven individu vroeg of we hier ook omwisselden voor FC Twente-uit, hebben we hem gecanceld.

Vandaag gaat het immers niet om nul, één of drie punten. Vandaag gaat het gaat over Heitinga in of Heitinga out. En dat terwijl Heitinga wat mij betreft niet het probleem is, maar het symptoom.

Om 14.45 uur rijdt het eerste cluster van vier bussen, met ongeveer de helft van de vijfhonderd Ajacieden die een kaart hebben, richting Rotterdam. Vijfhonderd Ajacieden die 31,18 euro betaalden voor een kaartje voor de verplichte buscombi. 

In de infomail stond dat we stipt op tijd moesten zijn vanwege de planning. Blijkbaar is hierbij niet gerekend op de file op de A20, die maakt dat we bijna een uur later de 29 kilometer verderop gelegen afslag Blijdorp pakken. We zien dat de spelersbus er al staat en worden bus voor bus vrijgelaten. We wandelen rustig naar de tourniquets, scannen onze kaart, laten ons fouilleren en lopen het vak op.

Als we het vak oplopen, zijn de tifokunstenaars van Ultras Amsterdam alweer bezig met hun kunstwerk. Ze brengen op zaterdag 4 oktober een ode aan Amsterdam met een rood-zwart-rood balustradedoek, met daarop in witte letters ‘Geef mij maar Amsterdam’, omringd door honderden rode en zwarte vellen die het patroon afmaken. Een zwart doek met drie witte kruizen, veranderen de vellen in een Amsterdamse vlag. 

Er is ook nog een prachtig doek dat aan palen omhoog wordt gehouden, met van links naar rechts metro 54 naar Gein, een Ajacied in oldskool Ajaxtenue met een bruine bal, een aantal grachtenpanden, een blonde bewoonster van De Wallen en een Amsterdammertje. Je hoopt dat de passie van de makers de elf die het veld oplopen ook maar een beetje inspireert.

Maar helaas. Dat lijkt niet te gebeuren. Het is maar goed dat ik heb afgesproken minder over voetbal te schrijven. Anders was ik hier helemaal los gegaan op sterkhouders die vooral mensen in de weg zitten. 

Als we het vak oplopen, zijn de tifokunstenaars van Ultras Amsterdam alweer bezig met hun kunstwerk. Ze brengen op zaterdag 4 oktober een ode aan Amsterdam.

Over het missen van creativiteit. Over hele domme keuzes. Over een heel vervelend moment om via een pingel de 1-1 tegen te krijgen. Over bizar balverlies van Mika Godts die de 2-1 inleidt. Over Joshua Kitolano die geen Ajacied binnen vijf meter heeft staan als hij de afgeslagen bal binnen kan schieten. Over Ajax dat er in slaagt in de 64ste minuut, twaalf seconden nadat Kian Fitz-Jim in één schot twee keer de paal raakt, een Spartaan vanaf de middellijn een vrijgeleide te geven. 

En over Bas Nijhuis, die de regels weer vormt naar z’n eigen wil. Bijvoorbeeld door een Spartaan met kramp tussen de lijnen te laten staan, ondanks dat er verzorging het veld in komt. En voor de duidelijkheid, dit puntenverlies heeft niets met Nijhuis te maken, maar voor een gefrustreerde pogo wel lekker om af te reageren.

En dat wordt allemaal gadegeslagen door een wat murw aanvoelend uitvak. Een enkel wit zakdoekje. Een klein beetje ‘Johnny, rot op’. ‘Johnny, neem je rotzooi mee’ wordt omgedoopt tot ‘Rotzooi, neem je Johnny mee’. Het ‘Schaam je kapot’ en ‘Wij willen Ajax zien’ klinken een stuk massaler. 

Als Wout Weghorst de bal fraai binnen schiet, hoopt een deel nog op een wonder. Een ander deel lijkt te hopen dat we verliezen, zodat er wordt ingegrepen. Ik merk dat ik gewoon hoop dat we nog punten gaan pakken. Ik hoop nooit dat Ajax verliest. Dus ook vandaag niet. 

Anton Gaaei mist een enorme kopkans. Ajax krijgt verder nog wat kleinere kansen, maar de 4-2 lijkt meer in de lucht te hangen. Gelukkig denkt Oscar Gloukh er anders over. De man van de assist op de 3-2, maakt ook de 3-3. Heel even lijkt er misschien nog meer in te zitten, maar Nijhuis fluit na precies acht minuten blessuretijd af.

Als Weghorst de bal fraai binnen schiet, hoopt een deel nog op een wonder. Een ander deel lijkt te hopen dat we verliezen, zodat er wordt ingegrepen.

De Ajacieden druipen af richting het uitvak. Johnny loopt meteen naar binnen. Het uitvak scandeert ‘Schaam je kapot’. Een aantal spelers doet het shirt uit om in het uitvak te gooien. Het shirt van Weghorst symboliseert het Ajax van dit seizoen. Hij wil het shirt naar het trappetje gooien, maar gooit te hoog. Het shirt verdwijnt in een van de thuisvakken. 

Terwijl de spelers de catacomben opzoeken, lopen we het uitvak uit. De bussen staan inmiddels omgedraaid, waardoor iedereen zijn of haar bus moet zoeken. Prima strategie als de bussen zo dicht bij elkaar staan geparkeerd.

Het past allemaal prima bij deze dag. We rijden terug naar Reeuwijk, waar we rond 19.15 uur arriveren. We slalommen langs de verschillende waterplassen richting de auto. De band ziet er goed en vol uit. Tijd om koers naar huis te zetten.

We maken een tussenstop bij het bekende Amerikaanse sterrenrestaurant met de grote gele M. We zien een medewerker een grote beker Sprite over een van ons heen mikken. De reisgenoot met de natte broek roept: “Wat doe jij nu?” Zijn reactie is: “Ahhh, het was m’n laatste.” Geen idee wat dat betekent, maar hij snelt weg om een doekje te halen. 

Als hij doorheeft dat een doekje niet genoeg is en hij met een zwabber de over de bank en vloer gegooide Sprite op wil ruimen, slaat hij bijna met de zwabber een dienblad uit handen van een collega. Hebben we toch nog gelachen. Op naar een welkome interlandbreak. En op naar AZ-thuis. 

Benieuwd wie we dan mogen toezingen.

Aanbevolen

Uitvak met prachtige kunst, hart voor Ajax en koppen vol zorg