• Ajax Life Podcast #217 - Van de regen in de pub

Het is matchday. We wandelen in het westelijk deel van Londen ons hotel uit. Waar zich boven Ajax al enige tijd donkere wolken samenpakken, laat de zon zich deze ochtend aan de andere kant van de Noordzee goed zien. Is het een voorteken? Niemand die daarin gelooft. Daarvoor is Ajax momenteel te ziek.

Voorheen konden we ons de hele dag verheugen op de wedstrijd. Dan vlogen de voorspellingen over de tafel en nam de spanning langzaam toe. Nu lijkt iedereen zich er op voorhand bij neer te leggen dat Ajax een kansloze avond wacht. “Al won PSV dinsdag ook totaal onverwacht met 6-2 van SSC Napoli. Dus je weet het nooit,” probeert maatje René de moed erin te houden. De stilte die volgt, is alleszeggend. 

Vanaf Earl’s Court waggelen we met de metro richting Brentford, waar het omwisselen plaatsvindt. Dat ligt niet bepaald in het centrum. Ajax baalde daar zelf ook van, maar andere locaties bleken om verschillende redenen geen optie. Het voordeel is wel dat we nu het Brentford Community Stadium even van buiten kunnen aanschouwen. 

Daar worden we overigens niet bepaald vrolijk van. Het is een modern gebouw, dat niet de sfeer ademt waar je als groundhopper naar op zoek bent. Afijn, we kunnen 'm afstrepen van het lijstje. En we hebben ons wedstrijdkaartje binnen. Ik blijk als enige van onze groep een ticket op de eerste ring te hebben gekregen. “Fijn, met al je vrienden aan je zij,” klinkt het grappend. Gelukkig kan ik mijn ticket met een medesupporter omruilen.

We strijken neer in een pub en doen ons tegoed aan wat biertjes. De gesprekken gaan over John Heitinga. Of zijn positie niet al lang onhoudbaar is geworden. Wanneer iemand opmerkt dat je ook geluk moet hebben dat een doelpunt een keer op een goed moment valt, krijgt hij de wind van voren. “Oh, want er zijn ook geen goede momenten? Je wil toch altijd scoren?”

Onze doekenmakers bewijzen al wekenlang dat zij wél van Champions Leagueniveau zijn.

De wedstrijd tegen Chelsea komt nauwelijks ter sprake. Het geloof is er simpelweg niet. Wel genieten we van de foto’s van het fraaie spandoek dat supporters ophangen aan de brug bij de Big Ben. Chucky is er wederom op te zien en er wordt een knipoog gemaakt naar de Rolling Stones uit Londen. Onze doekenmakers bewijzen al wekenlang dat zij wél van Champions Leagueniveau zijn.

We laten ons het Engelse publeven goed smaken, om even later naar Fulham te trekken. Google Maps stuurt ons al wandelend langs Fulham Palace Walled Garden. De route gaat zelfs over een kerkhof. “Aan zo’n grafstemming zijn we inmiddels wel gewend,” grapt maatje Berry. Galgenhumor werkt op dit soort momenten het best.

Craven Cottage, de thuishaven van Fulham FC, ademt nostalgie. Het ligt midden in een woonwijk en de gevel lijkt op een huizenblok. Ultrasmalle toegangspoortjes met houten deurtjes geven toegang tot het stadion. Aan de zijde van de Thames oogt het een stuk moderner. De Riverside Market is open. Hier kunnen we even naar binnen spieken en nog een burgertje naar binnen werken.

Dan is het tijd om richting Stamford Brigge te wandelen. Veel huizen zijn versierd met pompoenen en spinnenwebben. Het is weer die tijd van het jaar. “Maar ik ben bang dat Halloween vroeg valt dit jaar. Reken er maar op dat het straks een nachtmerrie wordt,” klinkt het vanuit de groep. Weer die galgenhumor.

De gastvrijheid bij Chelsea mag niet onbenoemd blijven. We kunnen vrij en zonder problemen tussen supporters van de thuisploeg lopen. De stewards zijn uitermate vriendelijk en heten ons van harte welkom. Wat een verademing. Om de drukte bij de toegangspoortjes te spreiden, heeft een van de stewards een stop-en-go-bordje in zijn handen. Daarmee geeft hij aan wanneer een deel van de meute mag doorlopen.

‘Boeee,’ klinkt uit tientallen kelen wanneer het bordje op stop staat, gevolgd door luid gejuich wanneer het sein op ‘go’ draait. Vrolijkheid alom. Zo kan het ook. Over de wedstrijd kunnen we kort zijn. Die is ronduit kut. Voor het eerst klinkt ‘Johnny, rot op’ vrij massaal uit duizenden kelen, nadat de trainer opnieuw Oscar Gloukh naar de kant haalt.

We zien een nieuwe veegpartij en zijn inmiddels het lachertje van Europa. Dat doet pijn. Veel pijn. Maar we blijven ook de mooiste van allemaal. Dat uiten supporters door diep in de tweede helft minutenlang Dit is mijn club te zingen. Uit volle borst, almaar harder. Het verbroedert in deze gitzwarte tijden. Want dat zijn het. Daar kunnen we helaas niet omheen.

Toch staan we er. Hunkerend naar een heel veel beter Ajax, maar toch met onze vrienden aan onze zij. Hoe zwaar de kwelling ook is. Die verbondenheid bewijst voor mij dat clubliefde altijd overwint. Die mooie gedachte neem ik vanuit Londen mee terug naar Amsterdam. Daar schijnt het flink te gaan stormen.

Is het een voorteken?

Aanbevolen

Ajaxsupporters zingen minutenlang ‘Dit is mijn club’ uit volle borst