Daar hebben de mensen van ESPN geen boodschap aan. De televisie-uren moeten worden gevuld, dus spreken we om 8.00 uur af op een parkeerplaats bij een hotel waar verder alleen gezinnetjes arriveren voor een familieontbijt. Goed om me heen kijkend, ben ik echter blij dat ik met twee anderen de auto in stap. Op weg naar Amsterdam. De rest van Nederland denkt ongetwijfeld dat we niet goed zijn. Wij zien dat het goed is. 

Terwijl we er via een soort elftankstationnentocht achter komen dat de bemensing van de broodjescorners in deze etablissementen op zondag voor 10.00 uur niet op orde is, ouwehoeren we over de situatie bij Ajax. Uiteraard over het vertrek van John Heitinga en Marcel Keizer, maar ook over dat dit onvoldoende is.

We hebben een veel groter probleem. Ajax moet als de sodemieter iets gaan doen aan de structuur én de cultuur binnen de organisatie. Alle zelfbenoemde Ajacieden die er alles aan doen om hun vriendjes op posities te houden of te krijgen, moeten nul zeggenschap hebben over de invulling van de staf en de selectie. Daar hebben we een directie voor.

Voor de lange termijn sluit ik me helemaal aan bij het statement van de AFCA Supportersclub. Ga van de beurs. Laat je organisatiestructuur niet bepalen door organisaties als de Autoriteit Financiële Markten (AFM), maar afhangen van wat het voetbaldeel nodig heeft. Vijf miljoen aandelen keer een tientje is vijftig miljoen euro. En mijn veertien aandelen mogen ze hebben. 

Uiteindelijk vinden we een tankstation waar ze wel een functionerende oven en een koffiemachine hebben. We wandelen rond 10.00 uur, gewapend met een kop koffie, de parkeergarage onder de Johan Cruijff Arena uit. We schudden wat handjes en lopen naar ingang Noord A. Ajax-app openen, QR-code onder de lezer houden en wachten tot het lampje op groen springt. We draaien door de tourniquet, draaien ons om en worden gefouilleerd.

Na een soort mini-rondleiding door ons eigen stadion, komen we bij de bussen. We zoeken er een uit, stappen in en om 10.35 uur vertrekt ook het tweede cluster voor de wereldreis naar Utrecht. Het blijft een bizarre logistieke operatie hoe twaalfhonderd Ajacieden de veertig kilometer tussen Amsterdam en Utrecht afleggen. Zo krijg ik toch nog waar voor m’n 31,18 euro. 

Stel je voor dat een bezoeker van ‘The Witcher in Concert’ dwars door ons cluster heen rijdt.

Al vanaf de Johan Cruijff Arena lijkt het een militaire operatie. Ik ga m’n tirade van FC Twente-uit (2-3) over overdreven politie-inzet hier niet herhalen. Laten we het erop houden dat ik enorm opgelucht ben dat we veilig de snelweg oprijden. Stel je voor dat een bezoeker van The Witcher in Concert dwars door ons cluster heen rijdt. Ik heb overigens geen idee wat dat is, maar volgens internet speelt of draait dat zondag in Afas Live.

Een confrontatie wordt voorkomen, dus ik kan veilig op weg naar m’n zeventiende editie van Utrecht-uit. Van de zestien keer hiervoor, won Utrecht er vijf, werd er vier keer gelijkgespeeld en gingen de drie punten zeven keer mee terug naar Amsterdam. M’n pijnlijkste bezoekje aan De Galgenwaard blijft echter de KNVB-bekerpot tegen USV Hercules.

Ook dit jaar spelen we vlak voor Kerst uit tegen een amateurclub. En ook dit jaar wordt die pot niet gespeeld op het sportpark van die amateurclub, maar wordt er uitgeweken naar het stadion van de dichtstbijzijnde betaald voetbalorganisatie. Geen tof avondpotje op sportpark Dijkpolder in Maassluis, maar een bezoekje aan Het Kasteel op woensdag 17 december om 18.45 uur. Dan mogen we waarschijnlijk ergens rond 16.00 uur verzamelen voor een buscombi. 

We rijden om 11.15 uur de bussluis bij De Galgenwaard in. Nadat de buschauffeur achter ons steken tot een kunst heeft verheven, gaan ook onze deuren open. We wandelen richting het zwarte gat dat ons de tunnel in leidt. We pakken een koekje uit een doos en slaan de rij voor de koffie over.

We lopen de zoals gewoonlijk naar open riool ruikende tunnel in en scannen onze kaart nog een keer. Dit wordt waarschijnlijk gedaan om supporters die naar een rijdende bus zijn gelepteporteerd, er tussenuit te pikken. We lopen een paar honderd meter door de vochtige tunnel. De nooddeuren die naar de parkeergarage leiden, worden bewaakt door stewards van beide clubs. 

We lopen het vak op en zoeken een plek. Bij Utrecht-uit vult het vak zich van beneden naar boven. We kijken ergens op een derde van het vak naar de rood-zwart-rode vlaggen die worden uitgedeeld. Heel veel kleine vlaggen en twee handen vol met megavlaggen kleuren het vak wit-rood-wit en rood-zwart-rood als de spelers het veld opkomen. In het midden zien we een witte vlag met een zwart silhouet van de trotse kop van Paddy.

De sfeer aan Utrechtzijde vind ik vrij tam voor hun doen. Wat papieren rood-witte slierten worden de lucht in geschoten. Verder blijft het rustig. Ook het gezang valt me tegen. Een paar keer over en weer, een paar keer dat Ajax dood moet. Ook Wout Weghorst wordt vervelend toegezongen. De Utrechters zingen hard na de afgekeurde Ajaxgoal en na de twee doelpunten die ze zelf maken. Na het laatste fluitsignaal volgt uiteraard een ‘Helemaal niets in Amsterdam’. 

Daarna gaan we snel het labyrint van beton in. Op naar de bussen en snel weg hier, al blijkt dat snel relatief te zijn.

Overigens past het uitvak zich moeiteloos aan dat geluidsniveau aan. Een te groot deel lijkt de stembanden weer te zijn verloren. Er ontstaat wel een ouderwets meelevend voetbalsfeertje. En we zijn boos. Op de eigen spelers die domme keuzes maken en op Danny Makkelie en Dani de Wit. Dat de middenvelder de rust haalt zonder kaarten, is belachelijk. 

Het maakt de afgekeurde goal van Weghorst voor rust des te zuurder. Prima dat je ‘m afkeurt, maar wees dan consequent. Als bijvoorbeeld De Wit en Souffian El Karouani in het eerste kwartier wél hun verdiende gele kaart krijgen, spelen die twee een hele andere pot.

Dat is overigens niet de reden dat je verliest. Dat komt door veel te veel slordigheden aan de bal. Teveel foute keuzes in kansrijke posities. En door het niet kunnen verdedigen van dode spelmomenten. De conclusie is een logische 2-1-nederlaag. 

We lopen na het laatste fluitsignaal meteen weg. Een klinkt een klein applausje voor de elf die de wedstrijd uitspeelden. Daarna gaan we snel het labyrint van beton in. Op naar de bussen en snel weg hier, al blijkt dat snel relatief te zijn. Het duurt eerst een halfuur voordat we weg mogen. Als we vervolgens om 14.40 uur wegrijden, is er blijkbaar een reden dat we niet over de A2 mogen.

Er staan vast wat PSV-supporters in de file naar Alkmaar, of zo. En die mogen niet kijken naar een groepje bussen. Zodoende rijden we via een omweg, die ons nog net niet via de Afsluitdijk brengt, terug naar Amsterdam. We zijn geen dik halfuur onderweg, maar bijna een uur en tien minuten. Nog wat chagrijniger dan we al waren, rijden we om 15.50 uur het Arenagebied in. Op naar de auto. Op naar huis. Op naar een interlandweekeinde. En op naar Excelsior-thuis over een kleine twee weken.

Zin in!