Talloze verschillende emoties. Van de ongekende penaltyreeks tegen Panathinaikos FC tot de winnende in blessuretijd tegen Feyenoord. Van de vroegtijdige uitschakelingen in het KNVB-bekertoernooi en de Europa League tot die 99ste minuut in en tegen Groningen. Wat gingen we met z’n allen door een achtbaan aan emoties. 

Uiteraard zijn we ook teleurgesteld, want natuurlijk hadden we het graag anders gezien. Zeker als je zo dicht bij de schaal bent. “Het gaat nergens om,” zeggen mensen zonder gevoel voor voetbal. En ja, er zijn belangrijkere dingen in het leven, maar toch slaap ik weer heel slecht de komende tijd door dat gemiste kampioenschap.

Want ondanks de mooie momenten, gaat het Ajax van dit seizoen – ondanks twee gewonnen klassiekers en twee gewonnen toppers – de geschiedenisboeken in als het Ajax dat in zes van de zeven cruciale, en objectief gezien bepaald niet overdreven zware battles, tien punten verspeelde. Ongekend en niet eerder vertoond. Zeker niet in de laatste fase van het seizoen. Het was een seizoen met niet zo best voetbal. Ook dat nog. 

En aan de andere kant: de spelers, directie en Francesco Farioli spraken zelf nooit over een kampioenschap. Wel streden we – niet met het beste Ajax – tot de allerlaatste dag mee om de landstitel. Daarmee houden we dus Feyenoord, AZ, FC Twente en FC Utrecht onder ons. 

We waren er altijd en overal. Of de wedstrijd nu thuis of uit, in Nederland of in het buitenland werd gespeeld. De ploeg werd altijd gesteund door de trouwe aanhang.

Rechtstreekse plaatsing voor de Champions League is gerealiseerd. Dat dwong de ploeg zelf af. Wat betreft behaald puntenaantal is een mega grote stap vooruit gezet in vergelijking met vorig seizoen. 

Ook was er rust. Er kwam geen ellende naar buiten van zaken die wellicht binnen de club of de groep speelden. De gekkigheid rond het mogelijk tussentijdse vertrek van Jordan Henderson daargelaten. Op bestuurlijk vlak keerde de rust eveneens terug. Pure winst! En dit alles terwijl we nog steeds leven op de sportieve en financiële puinhopen van Sven Mislintat. Dat tweede mag een acceptabel resultaat zijn, naar toch doet het pijn. 

Allemaal razendknap. Na de ellende van vorig seizoen, hadden we er voor aanvang van dit seizoen blind voor getekend. Ook omdat we als supporters er elke wedstrijd keihard voor gingen. We waren er altijd en overal. Of de wedstrijd nu thuis of uit, in Nederland of in het buitenland werd gespeeld. De ploeg werd altijd gesteund door de trouwe aanhang. 

Elke keer weer stonden we zij aan zij, schouder aan schouder om de mooiste club van allemaal aan te moedigen. Kampioen of niet, een beet’re club dan deze is er niet.

Aanbevolen

Volop tranen bij Farioli: ‘Mijn spelers lieten supporters weer dromen’