Dat we er van die zeven maar één wonnen en vier punten dichter bij de degradatiestreep staan dan bij de koppositie, vergeten we voor het gemak maar even. 

Het is m’n negende bezoekje aan het Fortuna Sittard Stadion. Van de acht hiervoor, bezocht ik er twee met Jong Ajax en zes met Ajax 1. Vanuit het uitvak zag ik het eerste elftal vier keer winnen. Fortuna Sittard-uit was in februari 2001 m’n eerste uitwedstrijd, al zag ik toen Tomas Galásek, Cedric van der Gun en Daniel Cruz wel scoren vanuit een van de thuisvakken. 

Zoals gezegd, ontwikkelde Fortuna Sittard zich de laatste jaren tot de meest gastvrije club van de eredivisie. Deels omdat het uitvak van Heracles Almelo inmiddels meer lijkt op een penitentiaire inrichting dan een vak in een stadion, deels omdat je in Heerenveen bijna een master in logistieke dienstverlening moet hebben om met je groep via verschillende opstapplaatsen bij het uitvak te komen.

Maar vooral omdat de club gewoon normaal doet. Door geen wanden neer te zetten of netten op te hangen. Door gewoon op een normale manier gedag te zeggen. En door een koek, of zoals vorig jaar een nonnevot, met een kop koffie aan te bieden. Daar kunnen heel veel clubs, inclusief de onze, nog wat van leren!

Ook zaterdag is de ontvangst weer prima op orde. We pikken een van onze reisgenoten om 17.40 uur op bij de carpoolplaats in Echt. Het enige nadeel van de autocombi, is dat er altijd file staat rondom het stadion. En dus rijden we om 18.20 uur via de Lissabonlaan en de Madridstraat het uitvak binnen.

De meegeleverde parkeerkaart vergaten we uit te printen, maar een digitale versie wordt gewoon geaccepteerd. Zo stromen achthonderd Ajacieden de bufferzone rondom het uitvak binnen. 480 van hen betaalden 13,25 euro voor een autocombikaart. De andere 320 kaarten gingen voor 31,18 euro naar buscombigangers. 

Ondanks de snelle achterstand, blijft een groot deel van het uitvak vocaal gemotiveerd. De thuissupporters komen er even overheen als ze scoren en als ze Weghorst toezingen.

In de regen lopen we van de auto naar het rijtje Ajaxstewards. We scannen de kaart in onze Ajax-app en krijgen een wedstrijdkaart. We lopen naar de tourniquets. Ik duw mezelf door het witte draaihek naast het bord met ‘Welkom in Zitterd’ erop. Ik word naar een vrouw gestuurd die me fouilleert.

De honingdropjes komen door de keuring, maar de pennen niet. Ik moet kiezen welke pen ik af geef, want ik mag maar één pen meenemen het vak op. Ik overweeg even om irritant te doen, maar besluit een van de balpennen af te geven en het vak in te lopen. Via het toilet, een kop thee met gratis koek en een broodje van Bufkes, zoek ik een plek op bovenin het uitvak.

Terwijl Fortuna Sittard heeft gemist dat we ons oude logo weer als hét logo hebben en de uit elf lijntjes bestaande smurf het scorebord siert, worden voorin het uitvak twee vlaggen gezwaaid met het echte logo en een nog ouder logo dat we met trots droegen. De eerste twaalf minuten wordt het Tifosi Amsterdam gezongen.

‘Tifosi Amsterdam. Klap klap klap klap. Is voor niemand bang. Klap klap klap klap. Overal te zien. Klap klap klap klap. Boys Vak410! Klap klap klap klap. Jalalala Jalalala. Jalalala. Jalalala.’

Ondanks de snelle achterstand, blijft een groot deel van het uitvak vocaal gemotiveerd. De thuissupporters komen er even overheen als ze scoren en als ze Wout Weghorst toezingen, nadat hij duidelijk laat merken niet blij te zijn dat Sander van der Eijk een aanslag op zijn enkels niet affluit. 

De moeder van Weghorst wordt vanaf de zestiende minuut toegezongen als beoefenaar van het oudste beroep ter wereld. Dat wordt herhaald als hij er in de 26ste minuut geblesseerd uit moet. Ik zie ook opvallend veel lege plekken in de thuisvakken. En dat terwijl het er de eerste helft toch echt op lijkt dat Fortuna Sittard hier drie punten gaat pakken tegen Ajax. Als we, door een goal waarvan ik geen idee heb hoe de bal achter Mattijs Branderhorst terecht komt, in de blessuretijd op 1-1 komen, voelt dat enorm tegen de verhouding in. 

Bij de 1-2 is de ontlading groot. Bij de 1-3 is het weer even ouderwets gekkenhuis.

We zien Wijndal meteen na de aftrap weer een sprint trekken. Ik zeg tegen m’n buurman dat ik Wijndal verrassend fel en goed vind voetballen. We grappen nog dat hij wel de winnende of een enorme blunder maakt. Wijndal heeft vijf minuten later een goal en een assist achter zijn naam staan.

Bij de 1-2 is de ontlading groot. Bij de 1-3 is het weer even ouderwets gekkenhuis. Als Fortuna Sittard een paar minuten later met tien man verder moet, zou je denken dat elke normaal functionerende ploeg die pot gewoon rustig uit voetbalt. Maar Ajax is al het hele seizoen geen normaal functionerende ploeg.

Eerst pakt Youri Baas na een struikelpartij zijn tweede geel, waardoor we onze beste speler missen in de klassieker. Daarna geven we Fortuna Sittard nog een aantal keer de kans de aansluitingstreffer te maken. Gelukkig pakken de Fortunezen de cadeautjes niet uit. Omdat Ajax de geboden ruimte niet benut, blijft het 1-3 en winnen we ons tweede uitduel van dit seizoen. Na de dinsdagmiddagpot tegen FC Groningen (2-0), wint Ajax voor het eerst dit seizoen twee keer op rij.

De spelers wandelen in de nog steeds stromende regen naar het nog steeds zingende uitvak. ‘Eén club. Wij zijn Ajax Amsterdam. Niemand die ons stoppen kan. Kampioenen voor het leven. Eén stad. Amsterdam, wat ben je mooi. Mooiste stad van Nederland. Altijd wel wat te beleven.’

Over en weer wordt geapplaudisseerd. Onder een massaal gescandeerd ‘Ajax’ druppelen de spelers richting de kleedkamer en supporters richting de bussen en auto’s. We rijden een klein halfuurtje na de wedstrijd achter de bussen aan, weg van het stadion.

Op naar een nieuwe en belangrijke Ajaxweek. Met antwoorden op de vragen of we in Bakoe onze eerste Champions Leaguepunten kunnen pakken én of we de klassieker kunnen winnen. Zonder laatste training en zonder de fanatiekste supporters.

En dus rijden we, met gemengde gevoelens, maar wel met drie punten, terug naar huis. 

Aanbevolen

Reislustige Ajacieden kunnen ook in uitvak eindelijk weer juichen